Τρίτη 28 Φεβρουαρίου 2017

Γιατί το ΕΠΑΜ είναι η μόνη λύση.

Του Δημήτρη Καζάκη

Ευτυχώς που η κυβέρνηση κατέληξε σ' έναν ακόμη "έντιμο συμβιβασμό". Τερμά πια η διαρκής λιτότητα. Μόνο το αφορολόγητο θα μειωθεί δραστικά και θα διευρυνθεί η φορολογική βάση καταργώντας τις όποιες εξαιρέσεις έχουν απομείνει. Οι συντάξεις θα μειωθούν εκ νέου, θέτοντας πλαφόν ανώτατης σύνταξης ώστε να μειωθεί η μέση κι όλο περισσότερο να προσεγγίσει τα 380 ευρώ.
Από τη μεριά της η αντιπολίτευση διαμαρτείρεται εντόνως. Ευτυχώς που έχουμε αντιπολίτευση τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι, το Λεβέντη και Σία. Για φανταστείτε να μην τους είχαμε. Πόσο φτωχό θα ήταν το κοινοβούλιό μας; Μπορεί να μην έχουν να προτείνουν απολύτως τίποτε διαφορετικό. Μπορεί να τα έχουν ψηφίσει όλα από την εποχή του 3ου μνημονίου τον  Αύγουστο του 2015, αλλά είναι απολύτως σίγουρο ότι αυτοί θα τα έκαναν διαφορετικά. 
Ή τουλάχιστον έτσι πρέπει να νομίζει ο Έλληνας ιθαγενής προκειμένου να εναλλάσονται στην εξουσία οι δήμιοί του και οι δανειστές να κερδίζουν χρόνο ώστε να ολοκληρώσουν τη γενοκτονία του ελληνικού έθνους. Τάπαμε. Αυτό που θέλουν είναι το οικόπεδο. Και για να το πάρουν πρέπει να εξοντωθεί ο γηγενής πληθυσμός και να καταλυθεί ολοκληρωτικά το ελληνικό κράτος ως πολιτειακή έκφραση του ελληνικού λαού. Ακόμη και με τον τρόπο που υπήρχε στην μεταπολίτευση.
Και μέχρι οι δανειστές να ολοκληρώσουν τη δουλειά τους, οι ιθαγενείς οφείλουν να παίζουν τις κουμπάρες με τα δοτά κόμματα της Βουλής, να διαχωρίζονται σε βαμμένους δεξιούς και αριστερούς και να ψέλνουν το απολυτίκιο του ηλίθιου: όλοι ίδιοι είναι, ας κοιτάξουμε την πάρτη μας! 
Κι όσο η τηλεόραση δεν μας εμφανίζει έναν πολύπόθητο σωτήρα, για να τον πάρουμε ξωπίσω σαν πρόβατα, δικαίως καθόμαστε στα αυγά μας και κακαρίζουμε εναγωνίως κάθε φορά που έρχεται το μοιραίο. Έτσι είναι. Εμείς θα καθόμαστε στα αυγά μας και κάποιοι άλλοι θα κόψουν το λαιμό τους να μας σώσουν. Εμείς δεν χρειάζεται ούτε καν να κουράσουμε το μυαλό μας. Έτσι λειψό που είναι, δεν μας επιτρέπει να σκεφτούμαι κάτι εξαιρετικά απλό. Αν δεν δώσουμε εμείς τη δύναμη σ' αυτούς που οφείλουν να τραβήξουν μπροστά, τότε πώς θα μπορέσουν να κάνουν τη δουλειά τους; Αν δεν απαιτήσουμε καθαρές λύσεις  με βάση το συμφέρον μας, τότε πώς θα γλυτώσουμε; Αν δεν βάλουμε πλάτη όλοι εμείς, δεξιοί και αριστεροί σε μια δύναμη που είναι γέννημα θρέμα δικό μας για να μας λύσει το πρόβλημα, τότε τι περιμένουμε; Κι από ποιούς το περιμένουμε; Από τους ζεν πρεμιέ της τηλεόρασης ;
Αλήθεια. Με το χέρι στην καρδιά. Συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς με το ΕΠΑΜ, ένα είναι αδιαμφισβήτητο. Υπάρχει άλλη δύναμη που να γεννήθηκε μέσα από τη σημερινή κρίση και  να ενώνει δεξιούς και αριστερούς στο βασικό πατριωτικό καθήκον; Υπάρχει άλλη δύναμη που να απευθύνεται και να οργανώνεται μέσα στον ίδιο το λαό, χωρίς να μοιράζεται τις εμφυλιοπολεμικές παθογένειες της παραδοσιακής δεξιάς και της αριστεράς; Υπάρχει άλλη δύναμη με τόσο καθαρό πατριωτικό και δημοκρατικό λόγο; Μόνο το ΕΠΑΜ.
Η λύση στο σημερινό αδιέξοδο δεν  θα δωθεί από καμιά δύναμη ή παράταξη του παρελθόντος. Αυτές, όλες, έχουν φάει τα ψωμιά τους. Μόνο μια παντελώς καινούργια δύναμη, που δεν ανακυκλώνει κομματικά ή ιδεολογικά υλικά οικοδομής, μπορεί να δώσει τη λύση. Και η μόνη που υπάρχει είναι  το ΕΠΑΜ. 

Πώς ετοιμάζονται να αρπάξουν την ιδιωτική περιουσία των ελλήνων πολιτών.

Του Δημήτρη Καζάκη

Ευτυχώς, η κυβέρνηση πέτυχε έναν ακόμη "έντιμο συμβιβασμό". Τέρμα η διαρκής σκληρή λιτότητα. Έτσι λέει και φυσικά κανείς δεν την πιστεύει. Ο λόγος είναι απλός. Οι δανειστές θέλουν την κυριότητα του οικοπέδου που λέγεται Ελλάδα. Και για να το πάρουν οδηγούν την οικονομία σε κατάρρευση και τους Έλληνες σε πτώχευση άνευ προηγουμένου.
Πάρτε για παράδειγμα τους φόρους. Στην τελευταία έκθεση του ΔΝΤ για την Ελλάδα (7/2/2017) εμφανίζεται ένας πάρα πολύ αποκαλυπτικός πίνακας. Αυτό που δείχνει ο πίνακας είναι πόσοι ως ποσοστό από το σύνολο των φορολογουμένων στην Ελλάδα αποδίδουν μηδενικούς φόρους. Δεν σημαίνει ότι δεν φορολογούνται. Απλά σημαίνει ότι παρά την φορολόγησή τους, το ποσοστό αυτό των φορολογουμένων δεν αποδίδει φόρους. Κυριολεκτικά αποδίδει φόρους μηδέν.

Το 2010 περίπου το 27% των φορολογουμένων απέδιδε μηδενικούς φόρους. Θυμάστε τι έλεγαν τα όρνια της προπαγάνδας; Μόνο θέμα η φοροδιαφυγή κυρίως των επαγγελματιών. Τα επόμενα χρόνια, στα χρόνια της μνημονιακής κατοχής και των άγριων φοροεπιδρομών, το ποσοστό των φορολογουμένων που αποδίδει μηδενικούς φόρους εκτινάχθηκε πάνω από το 50% του συνόλου. Το 2015 έφτασε σχεδόν στο 55% του συνόλου των φορολογουμένων.
Να τι λέει η έκθεση του ΔΝΤ: "Παρά τους πολλαπλούς γύρους των θεσμικών μεταρρυθμίσεων, τα ποσοστά είσπραξης των φόρων έχουν πέσει κατακόρυφα, ενώ το χρέος του ιδιωτικού τομέα προς το κράτος έχει φτάσει το 70% του ΑΕΠ, το υψηλότερο επίπεδο στην ευρωζώνη. Το φορολογικό χρέος ήταν ήδη υψηλό πριν από την κρίση, ενδεικτικό ενός πολιτισμού ασθενούς πληρωμής και ικανότητας επιβολής. Περίπου το ήμισυ του πληθυσμού είναι σε καθυστέρηση προς το κράτος, επίσης, πολύ πάνω από το ποσοστό στις άλλες χώρες. Η οικονομική ύφεση ήταν ένας βασικός παράγοντας για τη συσσώρευση των καθυστερούμενων οφειλών. Αλλά οι υψηλοί φορολογικοί συντελεστές, οι κυρώσεις και τα πρόστιμα πρόσθεσαν στο χρέος."
Κουβέντα για το γεγονός ότι το διαθέσιμο εισόδημα του μέσου νοικοκυριού εξανεμίστηκε τα προηγούμενα χρόνια. Το πρόβλημα για τους δανειστές είναι ο "πολιτισμός της ασθενούς πληρωμής και η ικανότητα επιβολής". Όχι η ανύπαρκτη φοροδοτική ικανότητα της μεγάλης πλειοψηφίας των φορολογουμένων.
Γι' αυτό και προτείνουν μια ακόμη πιο ισχυρή δόση της θανατηφόρας συνταγής: "Οι αρχές θα πρέπει ως εκ τούτου να εντείνουν τις προσπάθειές τους για την ενίσχυση των θεσμών και πρακτικών στον τομέα αυτό για να στείλουν ένα ισχυρό μήνυμα ότι η Ελλάδα δεν μπορεί πλέον να ανέχεται τη φοροδιαφυγή. Η συστηματική αμνηστία θα πρέπει να αποφεύγεται, καθώς ενθαρρύνουν τον ηθικό κίνδυνο." Έτσι απαιτούν την έτι περαιτέρω διεύρυνση της φορολογικής βάσης κυρίως με εξάλειψη κάθε ειδικής μεταχείρισης σε κατηγορίες φορολογουμένων. Κύριος στόχος παραμένουν οι ελευθεροεπαγγελματίες. Ενώ το αφορολόγητο οφείλει να μειωθεί.
Τη μόνη διάκριση που κάνει το ΔΝΤ είναι οι μεγάλοι οφειλέτες του επιχειρηματικού τομέα, όπου έχουν συσσωρευτεί τα πιο μεγάλα ανείσπρακτα πρόστιμα. Απαιτεί να ξεκαθαρίσουν τα πινάκια των επιχειρήσεων αυτών από οφειλές προς το κράτος, έτσι ώστε να είναι "καθαρές" προκειμένου να αλλάξουν χέρια. Όλοι οι υπόλοιποι θα πρέπει να δεθούν πιο ασφυκτικά στο μαγγανοπήγαδο της εφορίας, η οποία οφείλει να εκσυγχρονιστεί και να αποκτήσει ιδιωτικό μηχανισμό είσπραξης.
Δεν χρειάζεται να σκεφτούμε πολλά. Φέτος το 2017 σύμφωνα με όσα έχουν ήδη ψηφιστεί, το κράτος θα επιδιώξει να εισπράξει περίπου 31 δις ευρώ σε έμμεσους φόρους και 17 δις ευρώ σε άμεσους. Σύνολο 48 δις ευρώ. Όσα περίπου πάσχιζε να εισπράξει και τα προηγούμενα χρόνια. Από την αρχή των μνημονίων. Μόνο που φέτος θα επιχειρήσει να τα εισπράξει από το 45% του συνόλου των φορολογουμένων. Διότι ότι και να κάνουν οι μηχανισμοί είσπραξης, όσο αδίστακτοι, αυθαίρετοι και ανελέητοι κι αν αποδειχθούν, δεν μπορούν να εισπράξουν από τους μη έχοντες.
Έτσι ενώ το 2010 ο μέσος φορολογούμενος που μπορούσε να αποδώσει φόρους χρεώθηκε με πάνω από 11 χιλιάδες ευρώ ετήσια σε έμμεσους και άμεσους φόρους. Φέτος το ποσοστό των φορολογουμένων που έχει απομείνει με φοροδοτική ικανότητα καλείται να καταβάλει σχεδόν 18 χιλιάδες ευρώ ετήσια. Ποιός θα μπορέσει να σηκώσει αυτό το βάρος;
Το ερώτημα είναι πια ρητορικό, καθώς ακόμη κι όσοι μέχρι σήμερα είχαν γλυτώσει το χρέος προς την εφορία, το 2017 θα είναι καθοριστικό για την συντριπτική πλειοψηφία. Αλλά μην ανησυχείτε ακόμη κι όταν ξεπεράσει το 75% το ποσοστό των φορολογουμένων που αδυνατεί να καταβάλει φόρους, οι δανειστές δεν ενοχλούνται καθόλου. Τόσο το καλύτερο για τον εκκολαπτόμενο ιδιωτικό μηχανισμό είσπραξης οφειλών του κράτους, ο οποίος θα ξεκινήσει πραγματικό σαφάρι με στόχο την ιδιωτική περιουσία των ελλήνων πολιτών. Αυτή ήταν άλλωστε ο στόχος ευθύς εξαρχής. Από το πρώτο κιόλας μνημόνιο.

Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου 2017

Η μπαλάντα του ηλίθιου...

του Δημήτρη Καζάκη

Ευτυχώς γλυτώσαμε ακόμη μια φορά. Για φανταστείτε να μην γινόταν η αξιολόγηση. Για φανταστείτε να μην είχαμε να πληρώσουμε τους δανειστές. Δεν θα είχαμε να φάμε. Δεν θα είχαμε καύσιμα, χαρτί υγείας, φάρμακα. Δεν θα μπορούσαμε να ταξιδέψουμε. Όσο για δουλειές, άστα! Δεν θα είχαμε πια ούτε ένα γιαουρτάκι για τον παππού και τη γιαγιά. Αφήστε που οι Τούρκοι, οι Αλβανοί, μαζί με τον Αλάριχο, την Ζήνα (την πολέμαρχο κι όχι την τραγουδίστρια) μαζί με τον Αττίλα θα ρήμαζαν με επιδρομές τον άτυχο τόπο μας.
Κι όλα αυτά γιατί ορισμένοι τρελοί απαιτούν να φύγουμε από την ευρωζώνη και την ΕΕ. Απαιτούν εδώ και τώρα να σταθούμε με τις δικές μας δυνάμεις στα πόδια μας, ανεξάρτητοι, αφεντικά στον τόπο μας. Άκου τρέλα! Μα γίνονται αυτά! Πού αλλού στον κόσμο έγιναν για να γίνουν σε μας! Δηλαδή τι θέλουν; Να φέρουν τα πάνω-κάτω; Να σηκωθούν τα πόδια να βαρέσουν το κεφάλι; Να μας κάνουν Βόρεια Κορέα;
Ο Λεβέντης τ' άκουσε και του 'ρθε αποπληξία. Μα καλά τι λένε αυτοί οι τρελοί, είπε ο μέγας αυτός εθνοπατέρας; Και που θα βρούμε τζόκερ πού να κερδίζει 1 εκατομμύριο ευρώ; Σκέτη τρέλα, αναφώνησε...

Μέχρι και η κ. Βανδή, η γνωστή κυρία του πενταγράμμου, βγήκε να μας συνετίσει. Έτσι και φύγουμε από το ευρώ, θα είναι καταστροφή. Μας το διαβεβαιώνει η κ. Βανδή. Όπως παραμονές του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου 2015 μας το διαβεβαίωνε κι ο κ. Ρουβάς μαζί με όλο το αφάν γκατέ του καλλιτεχνικού στερεώματος της νύχτας.
Φανταστείτε να φύγουμε από το ευρώ και την ΕΕ και να μην έχουμε πια Βανδή, Ρουβά και τόσους άλλους άξιους καλλιτέχνες που έχουν υποβιβάσει τη μουσική κουλτούρα ενός ολόκληρου λαού σε επίπεδα πολύ χαμηλότερα των παλαιών σκυλάδικων και αρκουδιάρικων. Γιατί πώς να το κάνουμε. Χωρίς χαρτί υγείας μπορούμε. Υπάρχουν πάντα οι πατροπαράδοτες μολόχες. Χωρίς καύσιμα πάλι μπορούμε. Υπάρχουν οι σβουνιές από τα ζώα. Χωρίς τα είδη διατροφής εκ Δύσεως μπορούμε. Υπάρχουν τα αγριόχορτα, οι ακρίδες και τα βελανίδια. Αλλά χωρίς Βανδή, Ρουβά, Κουβά και αποδέλοιπους είναι αδύνατον να αντέξει ο σύγχρονος Έλλην!
Στα τάλεντ σόου της απύθμενης υποκουλτούρας σήμερα η Ελλάδα αναστενάζει, όπως επί χούντας στα ποδοσφαιρικά γήπεδα. Κι όποιος γλυτώσει τον περιμένουν στη γωνία οι γνωστοί καλλιτέχνες της αριστεράς και της προόδου. Από τη σημερινή πλύση εγκεφάλου, γούστου, αξιοπρέπειας και τσαγανού δεν γλυτώνει κανένας.
Και φυσικά υπάρχει πάντα και το ρεφρέν της μπαλάντας του ηλίθιου: Έλα μωρέ όλοι ίδιοι είναι, κοίτα τη δουλίτσα σου, κοίτα εσύ πώς θα τα βγάλεις πέρα κι άσε τους δημίους σου να παίρνουν ανενόχλητοι τις αποφάσεις!
Κι όσο η τηλεόραση δεν εμφανίζει έναν πολυπόθητο σωτήρα, για να τον πάρουμε ξωπίσω σαν πρόβατα, δικαίως καθόμαστε στα αυγά μας και κακαρίζουμε εναγωνίως κάθε φορά που αντιλαμβανόμαστε το μοιραίο. Δεν έχουμε ηγέτες, λέει μια άλλη αποστροφή της μπαλάντας του ηλίθιου. Λες και οι ηγέτες εμφανίζονται ξαφνικά όπως ο Ιησούς όταν είπε στο νεκρό Λάζαρο, δεύρο έξω!
Δεν χρειάζεται ούτε καν να κουράσουμε το μυαλό μας. Έτσι λειψό που είναι, δεν μας επιτρέπει να σκεφτούμαι κάτι εξαιρετικά απλό. Αν δεν δώσουμε εμείς τη δύναμη σ' αυτούς που οφείλουν να τραβήξουν μπροστά, τότε πώς θα μπορέσουν να τα φέρουν εις πέρας; Αν δεν βάλουμε πλάτη όλοι εμείς, δεξιοί και αριστεροί, σε μια δύναμη που είναι γέννημα θρέμμα δικό μας για να τραβήξει μπροστά ως το τέλος, τότε τι περιμένουμε; Και από ποιούς το περιμένουμε; Από τους ζεν πρεμιέ της τηλεόρασης, ή της πολιτικής;
Όμως υπάρχει κι άλλο ένα επίμετρο της μπαλάντας του ηλίθιου: Μα γιατί δεν τα βρίσκετε όλοι εσείς του αντιμνημονιακού χώρου; Έτσι είναι. Πού να κάνουμε τον κόπο να βάλουμε το λειψό μυαλουδάκι μας να σκεφτούμε το τι χρειάζεται να γίνει και μάλιστα να γίνει τώρα αμέσως. Γιατί να το κουράζουμε; Μήπως το κουράσαμε και ποτέ. Όχι βέβαια. Μια ζωή παραδίδαμε εν λευκώ τη ζωή μας σε όποιον φαινόταν ως το λιγότερο κακό. Και να που φτάσαμε.
Έλα μωρέ, τα ίδια λέτε! Γιατί να μην τα βρείτε; Συνεχίζει η μπαλάντα του ηλίθιου. Φυσικά. Ξεγελά ποτέ κανείς τον ηλίθιο; Ποτέ! Δεν έχει σημασία αν εσύ παλεύεις για μια διέξοδο ώστε ο κοσμάκης να μην χρειάζεται να πληρώνει ούτε τσεντέζιμο για το σύνολο του χρέους, όταν όλοι οι άλλοι αντιμνημονιακοί ζητούν νέους φόρους για να πληρωθεί έστω κι ένα μέρος του. Δεν έχει καμιά σημασία αν εσύ παλεύεις για μια Ελλάδα ελεύθερη, δημοκρατική κι ανεξάρτητη, όπου ο αγνός κι άδολος πατριωτισμός θα ανταμείβεται. Σε αντίθεση με την προδοσία και το ξεπούλημα στο όνομα ιδεολογιών και ιδεολογημάτων.
Δεν έχει καμιά σημασία αν εσύ θέλεις ένα εθνικό κρατικό νόμισμα που να στηρίζεται αποκλειστικά στο να έχουν δουλειά όλοι, πλήρη και σταθερή απασχόληση, να έχουν εισόδημα όλοι που να τους προστατεύει από τη φτώχεια και η παραγωγή να γίνεται για την ικανοποίηση πρώτα και κύρια των εγχώριων αναγκών του ίδιου του λαού. Σε αντίθετση με όλους τους άλλους που είτε αποζητούν την επιστροφή σε μια παραλλαγή της παλιάς δραχμής, ή ακόμη χειρότερα δουλεύουν για την εισαγωγή μιας κατοχικής δραχμής. Ενώ οι αντικαπιταλιστές της αριστεράς ονειρεύονται έναν κομμουνισμό του στρατώνα, όπου με όπλο τον ισοπεδωτισμό του υποτελούς θα βγάλουν το άχτι τους σε βάρος της πλειοψηφίας που για δεκαετίες δεν τους είχε ποτέ και με το δίκιο της σε εκτίμηση.
Ποιόν νοιάζουν όλα αυτά; Πότε τον ένοιαξαν; Μήπως τον ένοιαξαν όταν πήγε σαν κοπάδι και ψήφιζε μαζικά τον αντιμνημονιακό Τσίπρα και τον μέγα πατριώτη Καμμένο; Την ίδια μπαλάντα του ηλίθιου ακούγαμε και τότε. Γιατί δεν πάτε μαζί; Κι όταν απαντούσες, όχι δεν πάμε μαζί γιατί εμείς δεν θέλουμε να εξαπατήσουμε τον κόσμο, δεν θέλουμε να βάλουμε πλάτη στο επόμενο μνημόνιο, ούτε θέλουμε να εξαγοραστούμε με θώκους και οφίτσια, η μπαλάντα του ηλίθιου είχε την απάντηση: Το κάνετε για το εγώ σας! Και θα μείνετε για πάντα στο περιθώριο...
Τα ίδια και σήμερα. Η μπαλάντα του ηλίθιου σε νέες δόξες. Στην αριστερά μάλιστα κάνει σουξέ η ίδια μπαλάντα του ηλίθιου με ρεφραίν, είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε! Ποτέ δεν γνώρισα τόσους ηλίθιους στη ζωή μου, που δεν ξέρουν τίποτε άλλο από το να αναμασάνε τα ίδια και τα ίδια. Ο παραλογισμός σ' όλο του το μεγαλείο!
Τώρα ειλικρινά καταλαβαίνω, νιώθω αληθινά πώς αισθανόταν ο Ντοστογιέφσκι όταν έγραφε τον Ηλίθιο. Αποπνέει τη βαθιά νοσηρότητα της Ρωσικής μικροαστικής κοινωνίας της εποχής του, όπως η μπαλάντα του ηλίθιου αποπνέει την τρομακτική παρακμή της ελληνικής κοινωνίας σήμερα.
Όμως για μένα και πολλούς σαν και μένα δεν μας τρομάζει η ανωνυμία, δεν μας τρομάζει να μείνουμε έξω από ένα κοινοβούλιο που εμπνέει και εμπνέεται από την μπαλάντα του ηλίθιου. Αυτό που μας τρομάζει είναι αυτό που συμβαίνει ήδη γύρω μας κι αυτό που έρχεται στην αμέσως επόμενης στροφή του δρόμου. Για όσο καιρό ο λαός μας συνεχίζει να κάνει σουξέ την μπαλάντα του ηλίθιου.
Σε όσους λοιπόν δεν τρομοκρατούνται με ότι ζούνε, αλλά τρέμουν να διεκδικήσουν την ελευθερία και την ανεξαρτησία του λαού και της πατρίδας τους. Σε όσους ελπίζουν ακόμη ότι ανακυκλώνοντας τα υλικά κατεδάφισης από τη δεξιά ή την αριστερά θα βρουν διέξοδο, το μόνο που έχουμε να πούμε είναι να τους θυμίσουμε το Θούριο του Ρήγα - αν τους λέει κάτι- και να τους υπογραμμίσουμε: Κάλλιο για την πατρίδα, κανένας να χαθεί/ή να κρεμάσει φούντα, για ξένον στο σπαθί.
Ιδίως όταν αυτός ο ξένος εμφανίζεται συχνά ως ντόπιος που στρατολογεί σε ξενοκίνητες ή ξενόφερτες ιδεολογίες, διχάζοντας το λαό σε δεξιούς και αριστερούς, σε θρησκόληπτους και αιρετικούς, σε δικούς μας και δικούς τους.
Μόνο όσοι νιώθουν βαθιά μέσα τους αυτή την προσταγή του Ρήγα μπορούν να νιώθουν αισιόδοξα για το άμεσο μέλλον. Μόνο αυτοί μπορούν να δώσουν τελικά λύση στο σημερινό αδιέξοδο. Κανείς άλλος. Για τους υπόλοιπους, ίσως σαν παρηγοριά, θα υπάρχει πάντα η μπαλάντα η ηλίθιου μέχρι να παραδώσουν την μίζερη ψυχή τους σε τόπο χλοερό και τόπο αναψήξεως.

Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου 2017

Τι μπορεί και πρέπει να γίνει με το δημόσιο χρέος της Ελλάδας;

Του Δημήτρη Καζάκη

Καθώς έρχονται τα πολύ χειρότερα και η χώρα βυθίζεται σε αχαρτογράφητα νερά, υπό ένα ιστορικά πρωτοφανές - τουλάχιστον για ευρωπαϊκή χώρα - καθεστώς κατοχής των εταίρων της, η μαύρη προπαγάνδα οργιάζει. Μην τολμήσει και η μεγάλη πλειοψηφία του λαού χρησιμοποιήσει τον κοινό νου και αντιληφθεί το αυτονόητο, ουαί κι αλλοίμονο. Έτσι και το κάνει θα μείνει από χαρτί υγείας, θα συλλαμβάνεται καθώς θα ταξιδεύει, θα απαχθεί από τους δανειστές για λύτρα, Θα στερηθεί τα εσώρουχα και τις κάλτσες, θα ζει με βελανίδια και θα ζεσταίνεται με σβουνιές.
Κι όποιος δεν το πιστεύει, παραδίδεται αμέσως στην γκεστάπο των ειδικών. Κι αυτή η δικτατορία των ειδικών που μετατρέπει ακόμη και τα πιο αυτονόητα για τον κοινό νου, σε τεχνοκρατικές ανοησίες, είναι η χειρότερη απ' όλες. 49 κατασκευαστές πλυντηρίων, όπως έλεγε μια παλιά διαφήμιση, μας προτείνουν ευρώ! Η μεγαλύτερη μπούρδα που είναι σε θέση να ξεστομίσει ένας τεχνοκράτης, μέγας ειδικός με ακαδημαϊκές περγαμηνές, αρκεί για μια φυλλάδα όπως η Καθημερινή των Αλαφούζου-Βαρδινογιάννη να γίνει πρωτοσέλιδο.

Ο απλός κόσμος αντιμετωπίζεται όπως αντιμετώπιζαν οι παλιοί αποικιοκράτες τους εύπιστους ιθαγενείς, των οποίων άρπαξαν τη γη των πατέρων τους με αντάλλαγμα φούμαρα. Το ίδιο γίνεται και σήμερα. "Η ταχυδακτυλουργία που εστιάζει την προσοχή στις τεχνικές λύσεις, ενώ καλύπτει μέχρι και τις παραβιάσεις των δικαιωμάτων των πραγματικών ανθρώπων είναι η ηθική τραγωδία της ανάπτυξης σήμερα. Τα δικαιώματα των φτωχών, ... είναι ηθικός αυτοσκοπός. Ηθικά ουδέτερη προσέγγιση για τη φτώχεια δεν υπάρχει. Οποιαδήποτε προσέγγιση για την ανάπτυξη, είτε θα σέβεται τα δικαιώματα των φτωχών, ή θα τα παραβιάζει. Κανείς δεν μπορεί να αποφύγει αυτή την ηθική επιλογή με την προσφυγή σε «αντι-ιδεολογικές τεκμηριωμένες πολιτικές» (μια δημοφιλής φράση στην ανάπτυξη σήμερα)." Έτσι γράφει ο William Easterly στο The Tyranny of Experts, (New York: 2013), ο οποίος δούλεψε χρόνια για την Παγκόσμια Τράπεζα.
Τα πράγματα όμως είναι εξαιρετικά απλά. Τόσο απλά που μπορεί να τα αντιληφθεί ο οποιοσδήποτε έχει την απαραίτητη κοινωνική εμπειρία. Όταν οι ειδικοί μιλάνε για την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους και προτείνουν επιμηκύνσεις, αναδιαρθρώσεις, κουρέματα και άλλα άσχετα, αποφεύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι να ξεκαθαρίσουν το ποιός καλείται να πληρώσει.
Μιλάνε για έσοδα και δαπάνες, για πρωτογενή πλεονάσματα του κρατικού προϋπολογισμού σαν να πρόκειται το κράτος από την τσέπη του να πληρώσει την εξυπηρέτηση του χρέους. Κανένας δεν τολμά να πει την αλήθεια: Το κράτος δεν παράγει δικό του εισόδημα, αλλά αναδιανέμει το εισόδημα των νοικοκυριών της χώρας. Επομένως σε κάθε περίπτωση αυτός που καλείται να πληρώσει έστω κι ένα βαθιά κουρεμένο χρέος, είναι τα νοικοκυριά. Το κράτος απλά λειτουργεί ως διαμεσολαβητής.
Γιατί λοιπόν κανένας, μα κανένας δεν θέτει το εξής απλό ερώτημα: Πόσο περισσεύει από το εισόδημα που παράγει η οικονομία για τα νοικοκυριά προκειμένου να πληρωθεί έστω μέρος του χρέους; Τι κάνει κάθε νοικοκύρης για το νοικοκυριό του προκειμένου να δει αν μπορεί να συνεχίσει την εξυπηρέτηση ενός χρέους; Υπολογίζει πόσα από το εισόδημά του χρειάζονται για τα απαραίτητα που χρειάζεται αυτός και η οικογένειά του για να ζήσουν. Το υπόλοιπο - αν υπάρχει - είναι η βάση με την οποία υπολογίζει ο καλός νοικοκύρης πόσο από το χρέος μπορεί να εξυπηρετήσει.
Γιατί αυτό που κάνει ο απλός νοικοκύρης δεν το κάνει κανένας από όλους αυτούς που εμφανίζονται να προτείνουν αναδιαρθρώσεις, μειώσεις ή κουρέματα του χρέους; Πόσο ειδικός πρέπει να είσαι για να σκεφτείς όπως ο απλός νοικοκύρης;
Από το 2011 όταν το σύστημα ΣΥΡΙΖΑ ανακάλυψε το κούρεμα του δημοσίου χρέους με διαπραγμάτευση, επιμένω να ρωτώ τους ειδικούς που πλασάρουν τέτοιες προτάσεις, το ίδιο ερώτημα: Για να μας λέτε ότι μπορούν τα νοικοκυριά να εξυπηρετήσουν έστω κι ένα μικρό μέρος του δημοσίου χρέους, σημαίνει ότι εκτιμάται ότι διαθέτουν ένα έστω πλεόνασμα εισοδήματος. Πείτε μας λοιπόν, πόσο είναι αυτό και πόσο θα στοιχίσει στο μέσο νοικοκυριό αυτό το μέρος του χρέους που θέλετε να συνεχίσει να πληρώνει;
Ουδείς μέχρι σήμερα δεν έχει απαντήσει σ' ένα τόσο απλό ερώτημα. Ένα ερώτημα που κάθε απλός νοικοκύρης κάνει στον εαυτό του, όταν πρόκειται για εξυπηρέτηση χρέους. Ουδείς δέχθηκε μέχρι σήμερα να συζητήσει δημόσια και ανοιχτά την πρότασή του για κούρεμα. Το γιατί το ζήσαμε με τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.
Το δυστύχημα είναι ότι το ίδιο βιολί συνεχίζεται και τώρα. Τα ίδια Παντελακή μου, τα ίδια Παντελή μου, ή καλυτέρα τι είχες Γιάννη τι είχα πάντα!
Έτσι εμφανίζεται ξανά μανά ο κ. Λαπαβίτσας για να προτείνει δραχμοποίηση του δημοσίου χρέους, ενώ η ΛΑΕ κι ο κ. Τόλιος θεωρεί ότι είναι αδύνατον να διαγραφεί παρά μόνο ένα μέρος του δανείου. Και πώς; Με διαπραγματεύσεις!
Κανείς τους όμως δεν λέει τι θα στοιχίσει στα νοικοκυριά της Ελλάδας. Δεν λέει κουβέντα για το ποιός θα πληρώσει το λογαριασμό και πόσο θα στοιχίσει. Καθαρίζουν με τη γνωστή τελεολογία του ύποπτου τεχνοκράτη: δεν υπάρχει άλλος τρόπος! Ποντάρουν στην άγνοια και τις φοβίες του κόσμου για να του σκάψουν - για μια ακόμη φορά - το λάκκο.
Το γεγονός ότι οι εν λόγω κύριοι μαζί με την κ. Κωνσταντοπούλου το πράττουν εκ του πονηρού, δηλαδή από δόλια σκοπιμότητα, αποδεικνύεται από το γεγονός ότι ποτέ δεν δέχθηκαν τον ανοιχτό πολιτικό διάλογο. Ποτέ δεν δέχθηκαν τη δημόσια αναμέτρηση επιχειρημάτων ώστε να αντιληφθεί ο κόσμος που του στήνουν την παγίδα.
Όταν μιλάμε για δημόσιο χρέος θα πρέπει να ξεκινήσουμε όχι από τα δημοσιονομικά, αλλά από τον οικογενειακό προϋπολογισμό. Τι περισσεύει σήμερα από το μέσο νοικοκυριό με βάση το οποίο μπορεί να πληρωθεί μέρος του δημοσίου χρέους; Απολύτως τίποτε!
Δείτε το διάγραμμα που παραθέτουμε. Το % της οριακής αποταμίευσης των νοικοκυριών στην Ελλάδα επί του διαθέσιμου εισοδήματος κινήθηκε από περίπου το +10% το 1995 στο -20% το 2015 (Πηγή ΟΟΣΑ, Household Accounts 2016). Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι τα νοικοκυριά στην Ελλάδα όχι μόνο έχουν πάψει να έχουν περίσσευμα από το διαθέσιμο εισόδημα, δηλαδή να καλύπτουν τις βασικές τους καταναλωτικές δαπάνες και να τους μένει και κάτι στην άκρη, αλλά χάρις πρωτίστως στη μνημονιακή πολιτική το διαθέσιμο εισόδημα δεν μπορεί πλέον να καλύψει ούτε καν τις βασικές καταναλωτικές δαπάνες. Πώς λοιπόν κύριοι μπορεί να εξυπηρετήσει έστω και μέρος του δημοσίου χρέους; Από πού;
Τι σημαίνει λοιπόν η εξυπηρέτηση έστω και 10% του δημοσίου χρέους σήμερα; Σημαίνει περισσότεροι φόροι στο νοικοκυριό και μεγαλύτερη αφαίμαξη του διαθέσιμου εισοδήματος. Εκτός κι αν αυτοί που μιλάνε για κούρεμα του χρέους έχουν υπόψη τους ότι θα το πληρώσουν με νέα δάνεια. Ελπίζω να μην είναι τόσο ειδικοί, ώστε να υπονοούν τέτοιες ανοησίες.
Άλλωστε σήμερα το ελληνικό κράτος καλείται να εξυπηρετήσει μόλις το 23% του τρέχοντος δημοσίου χρέους. Το υπόλοιπο 77% θα αρχίσει να το εξυπηρετείται από το 2020 (το διακρατικό) και το 2023 (τα δάνεια του μηχανισμού). Με άλλα λόγια, ακόμη κι αν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είχε καταφέρει τους δανειστές να διαγράψουν το 77% του δημοσίου χρέους - χωρίς τα προαπαιτούμενα του PSI - και πάλι το κράτος δεν θα μπορούσε να εξυπηρετήσει το υπόλοιπο δημόσιο χρέος. Θα αγκομαχούσε να πιάσει πρωτογενή πλεονάσματα σε βάρος ενός συρρικνωμένου διαθέσιμου εισοδήματος.
Φυσικά, υπάρχουν και εκείνοι που λένε ότι θα τα βρίσκαμε από τους πλούσιους. Αυτό μπορεί να το πει μόνο όποιος δεν έχει την παραμικρή ιδέα του τι έχει συμβεί στην ελληνική οικονομία. Δεν έχει πάρει μυρωδιά την καταστροφή που έχει επέλθει και πώς έχουν μετακινηθεί τεράστια κεφάλαια στο εξωτερικό.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Κάτι πολύ απλό. Τα στοιχεία θέτουν ένα απλό και άμεσο δίλημμα: Ή θα αρνηθούμε το σύνολο του δημοσίου χρέους, θέτοντας ως άμεση προτεραιότητα την ανάκαμψη του διαθέσιμου εισοδήματος των νοικοκυριών. Ή καταδικάζουμε στη σφαγή τα νοικοκυριά και ολόκληρη τη χώρα στο όνομα της εξυπηρέτησης έστω και μέρους του δημοσίου χρέους. Μέση οδός δεν υπάρχει!
Τα πράγματα είναι τόσο απλά και κανείς, όσο ειδικός κι αν το παίζει, δεν μπορεί να το αποφύγει. Όποιος λοιπόν ζητά την εξυπηρέτηση του χρέους είτε σε νέες δραχμές, είτε κουρεύοντας το μεγαλύτερο μέρος του, οφείλει να πει στον απλό εργαζόμενο νοικοκυριό τι θα σημάνει αυτό σε φόρους και λιτότητα. Γιατί, όσο ψεύτης, πορομένος, ή ανόητος κατ' επάγγελμα είναι ένας ειδικός, εξυπηρέτηση χρέους χωρίς φοροεπιδρομές και λιτότητες σε βάρος των νοικοκυριών του λαού δεν μπορεί να γίνει σε μια οικονομία που δεν παράγει επαρκές διαθέσιμο εισόδημα ούτε καν για τις βασικές καταναλωτικές δαπάνες. Όλα τα άλλα είναι για τους αφελείς και τους ανόητους, ή για τους επιτήδειους!
Μπορούμε να το αρνηθούμε το δημόσιο χρέος καθ' ολοκληρία; Ναι μπορούμε! Πρώτα και κύρια γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά. Όποιος νοιάζεται γι' αυτόν τον τόπο και το λαό του, δεν μπορεί παρά να απαιτεί την καθ' ολοκληρία άρνηση και διαγραφή του χρέους. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Ακόμη κι αν δεν υπήρχαν νομικά και πολιτικά επιχειρήματα για την καταγγελία του δημοσίου χρέους της Ελλάδας στο σύνολό του, και μόνο το γεγονός ότι δεν υφίσταται επαρκές δημόσιο εισόδημα για τα νοικοκυριά, αρκεί για να υποστηρίξει κανείς την ολοσχερή διαγραφή του.
Και που έχει ξαναγίνει αυτό; Λέει μια από τις πολλές παροιμιώδεις ατάκες της μπαλάντας του ηλίθιου, που έχουν συνθέσει και απαγγέλουν καθημερινά ειδικοί και μη. Ξεχνούν βέβαια το πιο πρόσφατο παράδειγμα της Ισλανδίας. Εκεί μετά από κινητοποίηση του κόσμου και δυο δημοψηφίσματα, η κυβέρνηση της Ισλανδίας αρνήθηκε να πληρώσει το σύνολο του χρέους των χρεοκοπημένων της τραπεζών προς Βρετανία, Ολλανδία και Γερμανία κυρίως.
Το σύνολο παρακαλώ και μάλιστα με μονομερή ενέργεια. Χωρίς κανενός είδους διαπραγμάτευση. Γιατί; Μήπως αμφισβήτησε τη νομιμότητα του χρέους και της συμβατικής της υποχρέωσης να αποζημιώσει τους ξένους καταθέτες και επενδυτές των χρεοκοπημένων της τραπεζών; Όχι. Δήλωσε απλά τα εξής: Τα χρέη αυτά δεν τα πληρώνουμε γιατί πολύ απλά δεν αντέχει η οικονομία και τα νοικοκυριά της Ισλανδίας.
Τι έπαθε η Ισλανδία; Τίποτε απολύτως. Παρά το γεγονός ότι η Βρετανία και η Ολλανδία προσέφυγαν στο δικαστήριο των ΕΖΕΣ και ζήτησαν δικαίωση, η Ισλανδία εξακολουθεί να αρνείται να πληρώσει. Χωρίς κανείς να μπορεί να την αναγκάσει. Μήπως η Βρετανία, η Ολλανδία και η Γερμανία εφάρμοσαν πολιτικές αποκλεισμού της Ισλανδίας; Ούτε κατά διάνοια. Σήμερα έχουν περισσότερες εμπορικές σχέσεις μ' αυτό το μικρό κράτος στον βόρειο αρκτικό, παρά την άρνηση της Ισλανδίας να τους αποζημιώσει. Και παρά το γεγονός ότι η Βρετανία και η Ολλανδία υποχρεώθηκαν να αποζημιώσουν τους δικούς τους καταθέτες και επενδυτές στις τράπεζες της Ισλανδίας που χρεοκόπησαν.
Επομένως γίνεται να αρνηθεί στο σύνολό του ένα χρέος, αρκεί να είναι αποφασισμένος ο λαός και η κυβέρνησή του. Ακόμη κι αν δεν έχουν άλλο επιχείρημα εκτός από την πλήρη αδυναμία της οικονομίας και των νοικοκυριών της.
Δεν είναι η άρνηση του χρέους, η καταγγελία του ως παράνομο, ειδεχθές και απεχθές στο σύνολό του, που θα οδηγήσει σε περιπέτειες τη χώρα και το λαό της. Σε όλο και χειρότερες περιπέτειες θα οδηγείται η χώρα όσο αναγνωρίζει το χρέος, που της έχουν επιβάλλει και μάλιστα υπό καθεστώς κατοχής και εξαναγκάζει το λαό της να πληρώσει έστω και μέρος του. Κι αυτό είναι γεγονός που επαληθεύεται από ολόκληρη την ιστορία της Ελλάδας, αλλά και της παγκόσμιας οικονομίας τους τελευταίους δυο αιώνες. Χωρίς καμιά εξαίρεση. Έστω κι αν οι ειδικοί μιλάνε λες και μόλις χθες κατέφθασαν από τον πλανήτη Άρη!
Η επιλογή να πληρωθεί έστω μέρος του χρέους και μάλιστα με διαπραγμάτευση δεν είναι ούτε οικονομική, ούτε δημοσιονομική, είναι πρωτίστως πολιτική και ταξική. Η επιλογή γίνεται γιατί αυτοί που την κάνουν θεωρούν αδιανόητη τη μετωπική αναμέτρηση με τον σκληρό πυρήνα του πιο αρπακτικού και παρασιτικού κεφαλαίου των τραπεζών και των χρηματαγορών.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η πρόταση Λαπαβίτσα για δραχμοποίηση του χρέους δεν είναι παρά η ίδια πρόταση της Λεπέν να μετατρέψει από ευρώ σε νέα Γαλλικά φράγκα το δημόσιο χρέος για να συνεχίσει να το εξυπηρετεί. Η ταύτιση της πρότασης Λαπαβίτσα με εκείνη της Λεπέν είναι πρωτίστως ταύτιση ταξική.
Τόσο η πρόταση Λαπαβίτσα, όσο κι εκείνη της Λεπέν θεωρούν αδιανόητη τη διαγραφή του χρέους, γιατί θεωρούν αδιανόητη την εκ βάθρων αμφισβήτηση των ταξικών συμφερόντων του σκληρού πυρήνα του τραπεζικού και χρηματιστικού κεφαλαίου παγκόσμια.
Το κατά πόσο είναι εφαρμόσιμη είναι μια τέτοια πρόταση, αρκεί να σκεφτεί κανείς το εξής απλό. Η δραχμοποίηση που προτείνουν ορισμένοι δεν μπορεί να γίνει παρά μόνο με τη σύμφωνη γνώμη των δανειστών. Ποιός δανειστής θα δεχθεί να μετατρέψει τις απαιτήσεις του από ευρώ σε νέα δραχμή; Και με τι επιτοκιακή ή άλλη αποζημίωση;
Το παράδειγμα της αυτόματης μετατροπής από παλιά δραχμή σε ευρώ των κρατικών ομολόγων όταν η Ελλάδα πέρασε στην ευρωζώνη, δείχνει ότι αυτοί που το επικαλούνται δεν ξέρουν που πάνε τα τέσσερα. Η μετατροπή αυτή έγινε σε συνεννόηση με τους κατόχους ελληνικών ομολόγων και μάλιστα διατηρώντας τα υψηλά επιτόκια της παλιάς δραχμής στη νέα αξία σε ευρώ. Με άλλα λόγια οι κάτοχοι των ελληνικών ομολόγων αποζημιώθηκαν με το παραπάνω και δέχθηκαν την μετατροπή.
Όμως ακόμη κι αν δεχθούμε ότι σε κάποια φάση οι δανειστές αποδεχθούν έστω μέρος του δημοσίου χρέους να πληρωθεί σε νέα δραχμή, μπορεί να σκεφτεί κανείς τι θα συμβεί. Πέρα από τις φοροεπιδρομές και τα μνημόνια που θα χρειάζονται για να αναγκάσουν τα νοικοκυριά και με νέα δραχμή να πληρωθεί το χρέος, οι δανειστές θα βρεθούν με μεγάλες ποσότητες νέας δραχμής στα χέρια τους.
Ποιός θα τους εμποδίσει από το να κερδοσκοπήσουν άγρια με το νέο νόμισμα στις αγορές forex, προκειμένου να εξαναγκάσουν την εθνικοποιημένη Τράπεζα της Ελλάδας να εξαντλεί τα συναλλαγματικά της αποθέματα για να συγκρατήσει τα σκαμπανεβάσματα του εθνικού νομίσματος; Αυτό δεν έκαναν και στην Αργεντινή, μόνο και μόνο για τη γονατίσουν και να την εξαναγκάσουν να βγει στις παγκόσμιες αγορές κεφαλαίου για δανεισμό σε σκληρό συνάλλαγμα;
Όμως δεν χρειάζεται να απασχολείστε με τέτοιες λεπτομέρειες. Οι ειδικοί ξέρουν! Οι μισοί από δαύτους μας οδήγησαν στη χειρότερη χρεοκοπία που έχει υποστεί χώρα στο διεθνές στερέωμα εδώ και δυο αιώνες. Ενώ οι άλλοι μισοί αφού μας οδήγησαν με κλειστά τα μάτια στην απάτη ΣΥΡΙΖΑ, τώρα συνεχίζουν στο ίδιο μονοπάτι. Αρκεί να μην τολμήσει κανείς και τους φέρει αντίρρηση, ή τους ξεμπροστιάσει. Γι' αυτό και ο πολιτικός διάλογος αφορά αυστηρά όσους συμφωνούν ή δεν τους ενδιαφέρει στο ελάχιστο ο λαός και η πατρίδα.

Όταν παραληρούν οι ένοχοι της σημερινής κατάστασης, σημαίνει ότι τρέμουν τις αποφάσεις του λαού.

Του Δημήτρη Καζάκη

Πανικός έχει καταλάβει τη συμμορία του ευρώ. Όλοι εκείνοι που πρωταγωνίστησαν στη λεηλασία της ελληνικής οικονομίας και του εργαζόμενου νοικοκυριού όλα τα προηγούμενα χρόνια. Όλοι αυτοί που εμπλέκονται σε όλα τα μικρά και μεγάλα σκάνδαλα με το δημόσιο χρήμα, είτε ως πολιτικοί, είτε ως διαπλεκόμενοι επιχειρηματίες, είτε ως παρατρεχάμενοι των δύο. Όλοι όσοι εμπλέκονται σε κάθε λογής απάτες και ύποπτες συναλλαγές σε βάρος του κοινωνικού συνόλου, ξεσηκώθηκαν για μια ακόμη φορά στην προοπτική ο λαός μας να απαιτήσει το αυτονόητο. Να δραπετεύσει η χώρα από το λάκκο των λεόντων του ευρώ και της ΕΕ, πριν την ερημώσουν παντελώς. Πριν την μετατρέψουν σε Υποσαχάρια Αφρική της Ευρώπης.
Όσο βρισκόμαστε υπό καθεστώς κατοχής της ΕΕ κανένας από δαύτους δεν κινδυνεύει. Κανένας από τη συμμορία δεν φοβάται μήπως και λογοδοτήσει στη δικαιοσύνη γιατί έφεραν τη χώρα σ' αυτή την κατάντια. Κανείς δεν φοβάται μήπως και καθίσει στο σκαμνί του κατηγορουμένου για τη γενοκτονία στην οποία υπόκειται ο ελληνικός λαός ειδικά τα τελευταία χρόνια. Κι έτσι υπουργοί και πρωθυπουργοί που κανονικά θα έπρεπε να είχαν καθίσει στο σκαμνί προσπαθούν να μας κατατρομάξουν ότι έτσι και δραπετεύσουμε από το μπουντρούμι του ευρώ και της ΕΕ, θα καταστραφούμε.
Το ίδιο μας λένε κι όλοι οι γνωστοί κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες του απόλυτου παρασιτισμού και της διαπλοκής. Αυτούς εκφράζει ο ΣΕΒ, ο οποίος πρόσφατα χαρακτηρίζει αναποτελεσματική, ανεπιθύμητη και ανέφικτη την έξοδο από το ευρώ τονίζοντας ότι η λύση αυτή είναι το ίδιο εξωφρενική με την πρόταση που κυκλοφορεί ότι κάποιος πολύ πλούσιος θα αποπληρώσει το ελληνικό χρέος. Απολύτως λογικό να λέει τέτοια ο ΣΕΒ, ο οποίος έχει τόση σχέση με τη βιομηχανία όση σχέση η Ελλάδα με τον αστερισμό του Σείριου.
«Και στις δύο περιπτώσεις, αφελώς ορισμένοι πιστεύουν ότι κάποιος τρίτος πληρώνει το χρέος ή μας το χαρίζει. Δεν υπάρχει κανείς που θα αναλάβει τα χρέη μας και κανείς δεν θα μας διευκολύνει να ζούμε σε βάρος άλλων. Το χρέος είναι απαιτητό σε Ευρώ και αν δεν εξυπηρετείται κανονικά, τότε η χώρα μας θα απομονωθεί στη διεθνή κοινότητα, διακινδυνεύοντας το σύνολο των οικονομικών και κοινωνικών της επιτευγμάτων», αναφέρει ο Σύνδεσμος στο εβδομαδιαίο δελτίο οικονομικών εξελίξεων.
Η τοποθέτηση αυτή είναι άκρως προκλητική για το κοινό αίσθημα. Ειδικά όταν προέρχεται από τον ΣΕΒ. Δηλαδή από τη συμμορία εκείνων που πλούτισαν με δανεικά κι αγύριστα, με θαλασσοδάνεια και κρατικοδίαιτη διαπλοκή με το δημόσιο ταμείο. Και σήμερα συνεχίζουν να πλουτίζουν όχι αναπτύσσοντας τη βιομηχανία στη χώρα αλλά με κερδοσκοπικές τοποθετήσεις κεφαλαίων σε παρασιτικές μεταπρατικές δραστηριότητες υπό καθεστώς τραστ και καρτέλ με τις πλάτες του κράτους.
Δεν χρειάζεται να υπενθυμίσουμε το πρόσφατο παράδειγμα της Ισλανδίας η οποία αρνήθηκε να πληρώσει τα χρέη της το 2009 και σήμερα είναι η μόνη χώρα στον κόσμο που σύμφωνα με το ΔΝΤ έχει ανακάμψει από την κρίση χρέους. Σύμφωνα με την τελευταία έκθεση του ΔΝΤ (Iceland: 2016 Article IV Consultation-Press Release; Staff Report; and Statement by the Executive Director for Iceland, 22/6/2016) η Ισλανδική οικονομία παρουσίασε άνοδο 4% το 2015 και επιταχυνόμενο ρυθμό, ενώ η επέκταση του πραγματικού ΑΕΠ είναι μεταξύ των ταχύτερα αναπτυσσόμενων στην Ευρώπη, δημιουργώντας ένα θετικό παραγωγικό πλεόνασμα.
Κι όλα αυτά γιατί; Διότι έσβησε τα χρέη κι αντί να υποστεί τη μεταχείριση της Ελλάδας με τα μνημόνια, ενίσχυσε το εισόδημα και τις συντάξεις, αλλά και το κοινωνικό κράτος. Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα, που το ΔΝΤ "ανησυχεί" μήπως και οι διαρκείς αυξήσεις του λαϊκού εισοδήματος και των κοινωνικών δαπανών "υπερθερμάνουν" την οικονομία.
Μακάρι και στην Ελλάδα να είχαμε τέτοιες "ανησυχίες". Αντί να ανησυχούμε αν θα έχουμε δουλειά αύριο, αν ο εργοδότης θα έχει να μας πληρώσει το επίδομα εργασίας που αντί για μισθό εισπράττει σήμερα ο εργαζόμενος, αν θα υπάρχουν χρήματα για συντάξεις που σήμερα συντηρούν 2 και 3 οικογένειες, αν θα υπάρχει φαγητό στο τραπέζι για τα παιδιά κοντά των μισών νοικοκυριών της χώρας κι αν ο δικός μας άνθρωπος που αρρώστησε θα κατορθώσει να επιβιώσει χωρίς ουσιαστικά περίθαλψη και ασφάλιση.
Μην μου πείτε ότι η Ισλανδία είχε καλύτερες προοπτικές και παραγωγικές υποδομές από την Ελλάδα; Μην μου πείτε ότι η Ισλανδία είχε μεγαλύτερη επάρκεια τροφίμων; Μόλις 2-4% επάρκεια τροφίμων διέθετε η συγκεκριμένη χώρα όταν αρνήθηκε να πληρώσει τα χρέη της. Χρέη που έπρεπε να πληρώσει κυρίως προς τη Βρετανία, την Ολλανδία και τη Γερμανία. Πώς έγινε και δεν της έκαναν τίποτε οι ισχυρότατες αυτές χώρες, όταν αρνήθηκε η επίσημη Ισλανδία να τους πληρώσει τα χρέη; Γιατί η Ισλανδία δεν απομονώθηκε από τη διεθνή κοινότητα;
Μήπως το εξωτερικό ισοζύγιο της Ισλανδίας ήταν καλύτερο από της Ελλάδας; Κάθε άλλο. Η Ισλανδία εισάγει όλο τον βιομηχανικό και κεφαλαιουχικό εξοπλισμό που χρειάζεται σαν οικονομία. Το ύψος των εισαγωγών της την εποχή που αρνήθηκε το χρέος ξεπερνούσε τα 4 δις δολάρια. Οι δε εξαγωγές της εξαρτώνται κατά 40% από την αλιεία.
Με ποιές χώρες συναλλάσσεται σήμερα η Ισλανδία; Με Ολλανδία 37,5%, Ηνωμένο Βασίλειο 14,4%, Ισπανία 9,7%, Γερμανία 7,7%, Γαλλία 6,4% (2014). Μπορεί να μου πει κανείς από τη συμμορία του ευρώ και τους εγκέφαλους του ΣΕΒ πώς γίνεται και η Ισλανδία συνεχίζει και εμπορεύεται με τις ίδιες χώρες που αρνήθηκε να πληρώσει το χρέος της; Πώς γίνεται και μια χώρα συνεχίζει να συναλλάσσεται κανονικότατα με τις χώρες στις οποίες φόρτωσε το χρέος της; Και γιατί οι χώρες αυτές (κυρίως η Βρετανία, η Ολλανδία και η Γερμανία) δεν την απομόνωσαν εμπορικά; Τόσο σπουδαία είναι μια χώρα των 320 χιλιάδων ψυχών που στηρίζεται κυρίως στην αλιεία και τον τουρισμό; Ή θα ήταν τόσο δύσκολο για χώρες όπως η Βρετανία, η Ολλανδία και η Γερμανία;
Και φανταστείτε ότι η Ισλανδία δεν αμφισβήτησε διόλου τη νομιμότητα του χρέους της. Ούτε αμφισβήτησε ότι το κράτος της είχε την συμβατική υποχρέωση να αποζημιώσει όλους τους ξένους καταθέτες στις τράπεζές της, όταν αυτές χρεοκόπησαν και τα χρέη τους όφειλε να τα αναλάβει το κράτος. Απλά είπε ότι η πρώτη και κύρια δέσμευση που έχει ένα κράτος και η κυβέρνησή του είναι προς τους πολίτες της χώρας. Κι επομένως δεν επρόκειτο να δεχθεί κανενός είδους ξένη απαίτηση - έστω και συμβατικά νόμιμη - που θα οδηγούσε την Ισλανδία και το λαό της στο μονοπάτι της καταστροφής που οδηγήθηκε η Ελλάδα.
Αυτά όμως είναι ψιλά γράμματα για τον ΣΕΒ. Τι τον νοιάζει αν ο πληθυσμός της Ελλάδας μειώθηκε την περίοδο 2011 έως το 2016 σχεδόν κατά 340 χιλιάδες. Τι τον νοιάζει αν αυτή η φυσική μείωση του πληθυσμού δεν υπήρξε ποτέ ξανά, ούτε κατά τον τελευταίο πόλεμο. Να σημειώσουμε ότι η Ελλάδα μπήκε στον πόλεμο με περίπου 6 εκατομμύρια πληθυσμό και παρά τις απίστευτες κακουχίες, τα δεινά και τη βαρβαρότητα των κατακτητών με τα εκατοντάδες χιλιάδες θύματα, η χώρα βγήκε από την κατοχή και τον πόλεμο σχεδόν με τον ίδιο πληθυσμό.
Βλέπετε τότε παρά τις προσπάθειες δοσίλογων και κατακτητών δεν μπόρεσαν να κάμψουν το ηθικό, την πίστη στην ελευθερία της πατρίδας, αλλά και να αφαιρέσουν την ελπίδα από τους μαχόμενους Έλληνες. Κι έτσι οι οικογένειες αναπλήρωναν τους χαμένους και τα θύματα των θηριωδιών με νέες γεννήσεις.
Αυτό που δεν κατάφεραν τότε οι ναζί και οι συνεργάτες τους με τα εγκλήματα πολέμου, έρχονται να καταφέρουν οι σημερινοί επίγονοί τους. Άλλωστε πολλούς του ΣΕΒ αν τους ψάξετε προς τα πίσω θα βρείτε την καταγωγή της περιουσίας τους στο δοσιλογισμό της κατοχής. Πώς λοιπόν να μην θεωρούν το σημερινό δρόμο της χώρας ως μονόδρομο; Πώς να μην θεωρούν την απελευθέρωση της πατρίδας και του λαού από τη λάμια του ευρώ και το νέο Ράιχ της ΕΕ συνώνυμο της απόλυτης καταστροφής. Στο κάτω-κάτω της γραμμής πότε ενδιαφέρθηκαν γι' αυτόν τον τόπο;

Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου 2017

Οι παλιάνθρωποι είχαν και έχουν πάντα ασυλία υπό καθεστώς κατοχής.

Του Δημήτρη Καζάκη

Οι παλιάνθρωποι είχαν και έχουν πάντα ασυλία υπό καθεστώς κατοχής.
Ο εμφανιζόμενος ως διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδας, κ. Στουρνάρας, παρουσιάζοντας την «Ενδιάμεση Έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδος για τη Νομισματική Πολιτική» στα μέλη της επιτροπής Οικονομικών Υποθέσεων της Βουλής δήλωσε τα εξής καταπληκτικά:
"Κάνουν λάθος όσοι επαναφέρουν θέμα δραχμής και Grexit. Αυτό δεν προκύπτει από καμία οικονομική ανάλυση. Η βελτίωση ανταγωνιστικότητας έχει ήδη επιτευχθεί. Το να φύγεις από το ευρώ δεν είναι απλή υποτίμηση. Είναι αλλαγή νομίσματος. Θα είναι η απόλυτη καταστροφή. Έχουμε υποχρεώσεις σε ευρώ και όλοι θα ζητάνε ευρώ. Θα συλλαμβανόμαστε στα σύνορα και δεν θα μπορούμε να ταξιδέψουμε. Όσοι λένε αυτές τις ανοησίες υποστηρίζοντας ότι δεν θα συμβεί και τίποτα αν φύγουμε από το ευρώ ας ταξιδέψουν στην Βόρειο Κορέα να καταλάβουν τι θα συνέβαινε."
Πάει καιρός που έχει πάψει να με εντυπωσιάζει το τι λέει και το τι κάνει ο κ. Στουρνάρας. Είναι από εκείνους τους παλιανθρώπους της εξουσίας που έχουν βάψει με αίμα τα χέρια τους, όχι μόνο πλουτίζοντας σε βάρος των φορολογουμένων, αλλά και οδηγώντας έναν ολόκληρο λαό στη γενοκτονία.
Σχεδόν κατά 340 χιλιάδες μειώθηκε απόλυτα ο πληθυσμός της Ελλάδας την περίοδο 2011 έως 2016 χάρις στα μνημόνια και το καθεστώς κατοχής. Κάτι που δεν συνέβη ούτε την εποχή της παλιάς ναζιστικής κατοχής. Κι όταν αφαιρείς μια ζωή, είτε το κάνεις με το στραβό κάγκελο στο μανίκι και τα εκτελεστικά αποσπάσματα, είτε με γραβάτα και κολάρο επιβάλλοντας μέτρα εξόντωσης, δεν υπάρχει καμιά διαφορά. Καμιά απολύτως. Είσαι το ίδιο παλιάνθρωπος, το ίδιο εγκληματίας.
Όμως οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι αυτή τη φορά ο κ. Στουρνάρας ξεπέρασε ακόμη και τον εαυτό του. Ο άνθρωπος - αν μπορεί κανείς επιστημονικά να τον κατατάξει στο ανθρώπινο είδος - έχει παντελώς αποθρασυνθεί. Βλέπετε το 2015 η επιτροπή της Βουλής τον αθώωσε για το κουκούλωμα της υπόθεσης Χριστοφοράκου-Siemens με την ψήφο όλων των κομμάτων, συμπεριλαμβανομένου και του ΚΚΕ. Από τότε λοιπόν που ολόκληρο το πολιτικό σύστημα έβαλε στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ τον κ. Στουρνάρα, ο εν λόγω κύριος ξεσάλωσε. Φαίνεται πώς ως διοικητής της ΤτΕ, που ούτε τράπεζα είναι, ούτε της Ελλάδας, γνωρίζει πολλά για τις παράνομες χρηματοδοτήσεις των κομμάτων από το εσωτερικό και το εξωτερικό μέσω offshore, κοκ, οπότε παμψηφεί αθώος ο Στουρνάρας.
Να γιατί και σ' αυτή την τελευταία πρόκληση του εν λόγω κυρίου δεν υπήρξε κανενός είδους αντίδραση. Από κανένα κόμμα της Βουλής. Και φυσικά δεν εννοώ αντίδραση φραστικού τύπου και δηλώσεις - κατόπιν εορτής - καταδίκης για τα μάτια του φιλοθεάμονος κοινού, αλλά αντιδράσεις θεσμικού χαρακτήρα. Γιατί άραγε;
Δεν τόλμησε κανείς από τους εκπροσώπους του κοινοβουλίου να τον εγκαλέσει για τα ειδεχθή ψέματα που ξεστόμισε. Ο κ. Στουρνάρας είπε ότι η ανάγκη για έξοδο από το ευρώ δεν προκύπτει από καμιά οικονομική ανάλυση. Προφανώς η ελεύθερη πτώση στην οποία βρίσκεται η ελληνική οικονομία δεν του αρκεί. Ούτε το γεγονός ότι τα βασικά μεγέθη δείχνουν μια πρωτοφανή στα ιστορικά χρονικά καθίζηση της ελληνικής οικονομίας.
Δεν πρέπει να μας ξαφνιάζει το γεγονός αυτό. Ο κ. Στουρνάρας έχει γίνει ανέκδοτο για τις προβλέψεις του και τις οικονομικές του αναλύσεις. Από το 2008 προβλέπει ότι από τον επόμενο χρόνο θα δούμε ανάπτυξη. Ειδικά την εποχή που ήταν διευθυντής του ΙΟΒΕ έβγαλε ολόκληρη μελέτη (2011) με την οποία προέβλεπε ότι χάρις στα μέτρα του μνημονίου και το άνοιγμα των επαγγελμάτων η ελληνική οικονομία θα κερδίσει 13,2% στο ΑΕΠ σε βάθος πενταετίας! Το τι έγινε όλοι το γνωρίζουμε. Η ελληνική οικονομία χάρις στα μνημόνια έχασε γύρω στο 30% σε τρέχουσες τιμές στο βάθος πενταετίας.
Αργότερα σαν υπουργός οικονομικών συνέχισε να ανακοινώνει ότι στη στροφή του επόμενου έτους θα έχουμε ανάπτυξη. Όσο την είδατε εσείς, άλλο τόσο την είδε κι αυτός. Έκανε λάθος εκτιμήσεις; Όχι βέβαια. Απλά. Το επάγγελμα που ασκεί απαιτεί να είναι καθ' έξη ψεύτης. Κι ο κ. Στουρνάρας είναι - οφείλουμε να ομολογήσουμε - κορυφαίος επαγγελματίας του είδους.
Στο παραλήρημα ψεύδους μπροστά στην επιτροπή της Βουλής, ο κ. Στουρνάρας δήλωσε με κάθε σοβαρότητα ότι "η βελτίωση ανταγωνιστικότητας έχει ήδη επιτευχθεί"! Πόθεν; Αντίθετα, τα επίσημα στοιχεία μας λένε ότι η εξαγωγική επίδοση της ελληνικής οικονομία επιδεινώνεται. Το ποσοστό των ελληνικών εξαγωγών στις παγκόσμιες εξαγωγές από 0,35% που ήταν το 2010, έπεσε στο 0,33% το 2014, στο 0,28% το 2015 και σχεδόν στο 0,26% το 2016. Πώς λοιπόν βελτιώθηκε η ανταγωνιστικότητα; Από που προκύπτει; Από κει που έχει βγάλει ο κ. Στουρνάρας κι όλες τις άλλες τις τόσο επιτυχείς εκτιμήσεις και προβλέψεις του όλα τα προηγούμενα χρόνια.
Και το παραλήρημα Στουρνάρα συνεχίστηκε με τον εξής αφορισμό: "Το να φύγεις από το ευρώ δεν είναι απλή υποτίμηση. Είναι αλλαγή νομίσματος." Η δήλωση αυτή δείχνει μόνο πόσο τρομακτικά και επικίνδυνα ανεπαρκής είναι ο εμφανιζόμενος ως διοικητής της κεντρικής τράπεζας. Δεν φαίνεται να γνωρίζει αυτό που ξέρει οποιοσδήποτε έχει στοιχειώδεις γνώσεις οικονομίας. Η αλλαγή νομίσματος δεν έχει καμιά σχέση με υποτιμήσεις. Η αλλαγή νομίσματος είναι η πρώτη αναγκαία πράξη προκειμένου να αρχίσει η ανόρθωση μιας οικονομίας που έχει υποστεί καθίζηση, ανάλογη μ' εκείνη της ελληνικής οικονομίας.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο πώς αυτή ήταν η πρώτη πράξη της κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας μόλις πάτησε το πόδι της στην απελευθερωμένη Αθήνα. Μέσα σ' ένα μήνα υπό το καθεστώς της τρομακτικής καταστροφής που είχε υποστεί η Ελλάδα από τον πόλεμο και τη ναζιστική κατοχή, προχώρησαν σε αλλαγή νομίσματος. Μέσα σ' ένα μήνα εισήγαγαν νέα δραχμή, τη δραχμή της απελευθέρωσης, για να γλυτώσει η ελληνική οικονομία από τις κατοχικές δραχμές, τα ράλλικα, όπως τα έλεγε τότε ο κόσμος. Πώς τα κατάφεραν; Πολύ απλά. Δεν είχαν δοσίλογους, ούτε παλιανθρώπους στα καίρια πόστα της οικονομίας και της Τράπεζας της Ελλάδας, όπως δυστυχώς έχουμε σήμερα.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Κάτι πολύ απλό. Η αλλαγή νομίσματος και πρωτίστως το πέρασμα σε εθνικό κρατικό νόμισμα δεν ισοδυναμεί με καταστροφή, αλλά συνιστά την πρώτη πράξη για να γλυτώσει μια οικονομία την απόλυτη καταστροφή κι ένας λαός την μαζική του εξόντωση. Αυτό λέει η ιστορία, η εμπειρία, αλλά και η επιστήμη.
Να γιατί η αλλαγή νομίσματος συζητιέται σοβαρά σ' όλες σχεδόν τις χώρες της ευρωζώνης. Να γιατί η Ολλανδία έχει ήδη ανακοινώσει ότι από το 2012 διαθέτει επίσημα σχέδιο μετάβασης στο δικό της νόμισμα, όταν εκτιμήσει ότι το ευρώ δεν την συμφέρει άλλο. Πουθενά και κανείς δεν τόλμησε να εξισώσει τη μετάβαση σε εθνικό νόμισμα με την καταστροφή. Εκτός φυσικά από τους επιτελείς της ευρωζώνης που έχουν να χάσουν πολλά. Πρώτα και κύρια τις ασυλίες και τα νεοφεουδαρχικά τους προνόμια..
"Έχουμε υποχρεώσεις σε ευρώ και όλοι θα ζητάνε ευρώ." Μας λέει ο παραληρών κ. Στουρνάρας. Δεν περιμένουμε από κάποιον σαν τον εν λόγω κύριο να μπορεί να διαχωρίσει το νόμιμο από το παράνομο χρέος, τις νόμιμες από τις παράνομες υποχρεώσεις. Ούτε περιμένουμε να γνωρίζει τι είναι το ληστρικό χρέος, το οποίο σύμφωνα με το Βρετανικό εμπορικό δίκαιο είναι εκείνο που απαιτεί από τον οφειλέτη να καταβάλει "κατάφωρα υπερβολικές" πληρωμές ή η εξυπηρέτησή του καταπατά κατάφωρα τα χρηστά ήθη και τις συνήθεις πρακτικές των έντιμων εμπορικών συναλλαγών (Consumer Credit Act 1974, 2006). Μάλιστα προβλέπεται πώς ο οφειλέτης μπορεί να καταγγείλει μονομερώς το χρέος του ως ληστρικό και τότε εναπόκειται στο δανειστή να αποδείξει ενώπιον του δικαστηρίου ότι δεν είναι.
Όσο για τα δημόσια χρέη ισχύει η εξής βασική αρχή: "Στην πραγματικότητα, όταν ένα κράτος αποκηρύσσει, ή φιλοδοξεί να ακυρώσει το δημόσιο χρέος του, δεν μπορεί να υπάρξει ζήτημα διεθνούς ευθύνης, εκτός εάν το μέτρο αυτό δεν μπορεί να δικαιολογηθεί από λόγους δημοσίου συμφέροντος ή αν κάνει διακρίσεις μεταξύ ημεδαπών και αλλοδαπών εις βάρος των τελευταίων." (International responsibility. Second report by F. V. Garcia Amador, Special Rapporteur DOCUMENT A/CN.4/106, p. 119.)
Η βασική αυτή αρχή ισχύει στο διεθνές δίκαιο, όπως αυτό διαμορφώθηκε στην εποχή του ΟΗΕ, από τη δεκαετία του 1950 έως τις μέρες μας. Τίποτε δεν την έχει αναιρέσει. Κι επειδή το ξέρουν πολύ καλά οι δανειστές, γι' αυτό και αποφεύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι να αντιμετωπίζεται το δημόσιο χρέος ενός κράτους με τους όρους του διεθνούς δικαίου. Και το πετυχαίνουν μόνο όταν έχουν την αμέριστη συνδρομή παλιανθρώπων και δοσίλογων στις κορυφές του κράτους οφειλέτη.
Θα μου πείτε που να τα ξέρει όλα αυτά ο κ. Στουρνάρας. Πότε του χρειάστηκαν στην κρατικοδίαιτη σταδιοδρομία του; Όταν εμπλεκόταν με το σκάνδαλο του χρηματιστηρίου; Όταν αναλάμβανε διοικητής της Εμπορικής για να την ξεπουλήσει μπιρ παρά στην Credit Agricole; Όταν ήταν προϊστάμενος της επιτροπής προετοιμασίας εισόδου της Ελλάδας στο ευρώ όπου φρόντιζε να παραχαράσσει - όπως έχει καταγγελθεί - τα στοιχεία της χώρας και συμφωνούσε στη κερδοσκοπική δραστική υποτίμηση της δραχμής έναντι του μάρκου και του ευρώ; Πότε;
Ποτέ! Η δουλειά του ήταν και είναι να υπηρετεί - με το αζημίωτο πάντα - αυτούς που καταληστεύουν το δημόσιο ταμείο και το λαό με τα χρέη. Κι επομένως του είναι αδιανόητο, παλαβό, ότι μπορεί μια χώρα, ένας λαός να διαθέτει εκπροσώπους στη κυβέρνηση και τους θεσμούς του κράτους που κατ' ελάχιστο να υπερασπίζονται το δίκαιο και τα δικαιώματά του.
Και φτάνουμε στο κρεσέντο του παραληρήματος Στουρνάρα: "Θα συλλαμβανόμαστε στα σύνορα και δεν θα μπορούμε να ταξιδέψουμε. Όσοι λένε αυτές τις ανοησίες υποστηρίζοντας ότι δεν θα συμβεί και τίποτα αν φύγουμε από το ευρώ ας ταξιδέψουν στην Βόρειο Κορέα να καταλάβουν τι θα συνέβαινε."
Ειλικρινά εδώ οφείλει να μιλήσει η ψυχιατρική. Βρείτε μου σας παρακαλώ πότε ξανάγινε κάτι τέτοιο από τις αρχές του 19ου αιώνα; Πότε ξανάγινε; Ποτέ! Όσο για τη Βόρεια Κορέα, ευτυχώς μάθαμε επιτέλους γιατί είναι έτσι. Όχι λόγω ενός άγριου επεμβατικού πολέμου που διαμέλισε την ενιαία Κορέα. Ούτε λόγω του καθεστώτος αποκλεισμού που επέβαλει ο ίδιος ο φεουδαρχικού τύπου σοσιαλισμός της Βόρειας Κορέας. Όχι βέβαια.
Ο κ. Στουρνάρας ξέρει καλύτερα. Η Βόρεια Κορέα είναι απομονωμένη γιατί έφυγε από το ευρώ και πήγε στη δραχμή! Ήμαρτον Κύριε! Τι άλλο θα ακούσουμε. Να γιατί θα έπρεπε να επιληφθεί η ψυχιατρική.
Κανονικά βέβαια θα έπρεπε να είχε επιληφθεί η δικαιοσύνη. Διότι αν είχαμε δικαιοσύνη θα είχε επέμβει αυτεπάγγελτα εναντίον του κ. Στουρνάρα για διασπορά ψευδών ειδήσεων από θέση ισχύος, θέση άσκησης εξουσίας, με σκοπό την καλλιέργεια τρομοφοβίας σ' έναν ολόκληρο λαό. Το αδίκημα αυτό είναι σε βαθμό κακουργήματος και η δικαιοσύνη - αν υπήρχε έστω και ίχνος της στη χώρα - θα έπρεπε να παρέμβει αυτεπάγγελτα.
Κι όχι μόνο αυτό. Αυτό το κρεσέντο παραληρήματος έγινε μπροστά σε επιτροπή της Βουλής. Γιατί κανείς βουλευτής δεν ζήτησε επί τόπου τη σύλληψη του κ. Στουρνάρα για το αδίκημα αυτό; Γιατί κανείς βουλευτής και κανένα κόμμα της Βουλής δεν απαίτησε από τον προεδρεύοντα της διαδικασίας να κληθεί ο φρούραρχος και να συλλάβει τον κ. Στουρνάρα; Υπάρχει χειρότερος ευτελισμός του κοινοβουλίου από αυτό που έκανε ο Στουρνάρας; Δηλαδή να αξιοποιεί τη θεσμική του θέση και εν μέσω θεσμικής διαδικασίας της Βουλής να ψεύδεται τόσο κατάφωρα με σκοπό την κατατρομοκράτηση ενός ολόκληρου λαού;
Γιατί λοιπόν κανείς από τους βουλευτές δεν ένιωσε την ανάγκη να προστατέψει τη διαδικασία, αλλά και τη προσωπική του αξιοπρέπεια απαιτώντας την αυτόφωρη σύλληψη του κ. Στουρνάρα; Ας το έκανε κάποιος κι ας το αρνιόταν η πλειοψηφία και ο προεδρεύων. Ας το έκανε κάποιος κι ας τον άφηναν κατόπιν γιατί, δυστυχώς, όσο βρισκόμαστε στο λάκκο των λεόντων της ΕΕ ο εν λόγω κύριος διαθέτει πλήρη ασυλία για όσα λέει και κάνει. Κανείς δεν τόλμησε, έστω και για την προσωπική του τιμή.
Γιατί δεν βρέθηκε έστω κι ένας; Διότι δυστυχώς κανένας τους δεν διαθέτει τιμή, αξιοπρέπεια και υπόληψη. Όλοι τους και τα κόμματά τους έχουν εθιστεί τόσο πολύ στην ασυδοσία της εξουσίας, έχουν ταυτιστεί τόσο πολύ με το καθεστώς κατοχής, είναι τόσο απάτριδες και σιχαίνονται τόσο πολύ τον απλό κόσμο, που δεν τους κάνει τίποτε εντύπωση. Δεν έχουν ούτε καν το πιο στοιχειώδες αντανακλαστικό ευαισθησίας. Κι επειδή όλοι τους έχουν βαρβάτους σκελετούς στις κομματικές τους ντουλάπες, ούτε που διανοήθηκαν να τα βάλουν με κάποιον σαν τον Στουρνάρα.
Όσο για το ποιόν του ίδιου του κ. Στουρνάρα, η αποστροφή του Χίτλερ - όπως την αποδίδει ο Δημ. Γληνός στο Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ - θεωρώ ότι τα εξηγεί όλα: "Σε κάθε τόπο θα βρεθούνε κάμποσα φιλόδοξα και ιδιοτελή καθάρματα, που θα εξυπηρετήσουν πρόθυμα τους σκοπούς μου, γιατί αυτό θα είναι ο μόνος τρόπος για να αναδειχθούν και να πλουτίσουνε στη χώρα τους." Και ο κ. Στουρνάρας οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι είναι ένα εξέχων δείγμα αυτής της τάξης που αναζητούν οι επίδοξοι Χίτλερ κάθε εποχής.

Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου 2017

Μπορούμε να αποκτήσουμε την ανεξαρτησία μας από ευρωζώνη και ΕΕ;

Του Δημήτρη Καζάκη

Το κουβεντολόι για την μετάβαση σε εθνικό νόμισμα έχει φουντώσει. Λέμε κουβεντολόι γιατί δεν πρόκειται για σοβαρό και τεκμηριωμένο διάλογο. Κανείς δεν θέλει έναν τέτοιο διάλογο. Διότι άλλοι μιλάνε για δραχμή και εννοούν διπλό ή παράλληλο νόμισμα, πρόταση Βαρουφάκη, η οποία στην ουσία της δεν είναι παρά η πρόταση Σόιμπλε. Μάλιστα την πρόταση του Σόιμπλε περί διπλού νομίσματος υπό καθεστώς κατοχής και καθεστώς εξαίρεσης εντός της ΕΕ με αντάλλαγμα το κούρεμα μέρους του χρέους έχουν υιοθετήσει ανοιχτά οι κ. Κατσανέβας και Μιχαλολιάκος με την ελπίδα προφανώς να τους επιλέξουν οι Γερμανοί στη θέση των Τσίπρα-Καμμένου σήμερα.
Άλλοι μιλάνε για την επαναφορά της παλιάς δραχμής υπό καθεστώς υποτιμήσεων για να ξεφτιλιστεί έτι περαιτέρω η εργασία στην Ελλάδα στο όνομα της ανταγωνιστικότητας και της ανάπτυξης (πρόταση Λαμπαβίτσα). Μάλιστα ο κ. Λαμπαβίτσας φαντασιώνεται ένα ειδικό καθεστώς εξαιρέσεων της Ελλάδας εντός της ΕΕ - περίπου όπως το οριοθετεί και στην πρότασή του ο Σόιμπλε - έτσι ώστε να νομιμοποιηθεί de facto το καθεστώς κατοχής και οι δανειστές να είναι ελεύθεροι να εκβιάζουν χωρίς η χώρα μας να μπορεί να επικαλεστεί εθνικό, διεθνές ή έστω ευρωπαϊκό δίκαιο.

Άλλοι πάλι προτείνουν να πάμε σε μια νέα δραχμή για να ξεχρεώσουμε μέρος του δημόσιου χρέους και να εθνικοποιήσουμε τις τερατώδεις ζημιές των συστημικών τραπεζών (πρόταση Λαφαζάνη). Φυσικά κανείς από τους συντάκτες της εν λόγω πρότασης δεν μας διαφωτίζει σχετικά με τις αντοχές σήμερα του ελληνικού νοικοκυριού, ώστε να μάθουμε επιτέλους πόσους φόρους και πόση λιτότητα αντέχει προκειμένου να εξυπηρετηθεί έστω και 10% του σημερινού δημοσίου χρέους. Ούτε φυσικά κανείς τους μας εξηγεί γιατί θα πρέπει να περάσουν στο δημόσιο οι χρεωκοπημένες και τοκογλυφικές τράπεζες. Τι τις χρειάζεται ο ελληνικός λαός και η ελληνική οικονομία;
Να γιατί κανείς τους δεν θέλει διάλογο και μάλιστα ανοιχτό και δημόσιο. Προτιμούν τον μονόλογο. Και μάλιστα εκνευρίζονται όταν τους ασκούμε κριτική. Οι λόγοι είναι πολλοί. Οι περισσότεροι απ' αυτούς που καταθέτουν προτάσεις δραχμής, στην ουσία προλειαίνουν το έδαφος για την επιβολή της πρότασης Σόιμπλε.
Άλλοι πάλι καταθέτουν προτάσεις με σκοπό απλά την εκλογική απήχηση. Θέλουν απλά να έχουν κάτι να πουν προκειμένου να συγκεντρώσουν ψήφους δυσαρέσκειας σε μια εποχή που όλο και μεγαλύτερο μέρος της κοινής γνώμης στρέφεται ενάντια στο ευρώ.
Όπως καταλαβαίνετε λοιπόν ο ανοιχτός και δημόσιος πολιτικός διάλογος είναι άκρως επικίνδυνος για τέτοιες προτάσεις. Διότι πολύ απλά δίνει την ευκαιρία στον απλό και αδαή κόσμο να ξεκαθαρίσει την ουσία της πρότασης, που τις περισσότερες φορές δεν είναι αυτό που δείχνει με την πρώτη ματιά.
Η υπόθεση αυτή είναι παλιά. Από την απαρχή της σημερινής χρεοκοπίας. Πριν καν την επιβολή του πρώτου μνημονίου. Κανείς από τους σημερινούς φερέλπιδες φορείς των προτάσεων περί δραχμής δεν δέχθηκε μια ανοιχτή και δημόσια αναμέτρηση επιχειρημάτων και προτάσεων. Αν το είχαν δεχθεί, πώς κατόπιν θα συμμετείχαν στην οργανωμένη εκστρατεία εξαπάτησης του ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου ο Τσίπρας και η αριστερά του να αποτελέσουν τον άσσο στο μανίκι των δανειστών και των θεσμών κατοχής της πατρίδας μας προκειμένου να θανατώσουν την ελπίδα στη μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων και να τους οδηγήσουν μαζικά στην αποχή και την παραίτηση;
Σήμερα οι ίδιοι που συμμετείχαν σ' αυτή την επιχείρηση εξαπάτησης, μας λένε ότι ανένηψαν και επιτέλους μετά από 7 ολόκληρα χρόνια έχουν την πρόταση για να πάμε σε εθνικό νόμισμα. Kαι μάλιστα έχουν την καλύτερη. Ο κ. Λαμπαβίτσας επί παραδείγματι - ενώ αναμασά γνωστές και αποτυχημένες μονεταριστικές συνταγές για το νόμισμα, σχεδόν τις ίδιες που μας οδήγησαν από την παλιά δραχμή στο ευρώ - μας καταπλήττει με τον ισχυρισμό ότι επιτέλους έχει την τέλεια κοστολογημένη πρόταση. Φυσικά και είναι τέλεια. Όλες οι προτάσεις είναι τέλειες, αρκεί να φροντίζουν να μην σκοντάφτουν σε εμπεριστατωμένες κριτικές και να μην εκτίθενται σε ανοιχτό δημόσιο διάλογο με αναμέτρηση επιχειρημάτων.
Φροντίζει άλλωστε το SKAI των Αλαφούζου-Βαρδινογιάννη και τα άλλα μέσα διαπλοκής με την εξουσία εντός και εκτός Ελλάδας.
Καθώς ο μέσος Έλληνας αλλάζει απόψεις ριζικά για την ΕΕ και το ευρώ, θα πρέπει να κρατηθεί στην απόλυτη σύγχυση σχετικά με το εθνικό νόμισμα προκειμένου να του στήσουν καρτέρι. Όταν το θερμόμετρο χτυπήσει κόκκινο και η μεγάλη πλειοψηφία του λαού θα έχει σιχαθεί την ώρα και τη στιγμή που βρέθηκε στο ευρώ, τότε θα χτυπήσουν οι συμμορίες της δραχμής. Οι ίδιες πολιτικές δυνάμεις που τον οδήγησαν στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015 για να ξεπουλήσουν κατόπιν την ετυμηγορία του ελληνικού λαού στο όνομα της ενότητας του κόμματος και της αριστερής κυβέρνησης, θα τον πάνε τώρα σ' ένα δεύτερο δημοψήφισμα. Όταν κρίνουν οι Βρυξέλλες και το Βερολίνο ότι δεν γίνεται αλλιώς.
Θα στήσουν ένα δημοψήφισμα όπου θα επικρατήσει συντριπτικά το ΟΧΙ στο ευρώ και την επόμενη ακριβώς ημέρα θα πάνε τη χώρα σε διπλό, παράλληλο, εναλλακτικό ή όπως αλλιώς θα το πούνε νόμισμα, το οποίο δεν έχουν κανένα πρόβλημα να βαφτίσουν δραχμή. Άλλωστε δραχμή ονόμαζαν και το κατοχικό νόμισμα που εξέδιδαν οι κατακτητές επί ναζιστικής κατοχής δίπλα στο γερμανικό στρατιωτικό μάρκο, την κατοχική ιταλική λιρέτα και το βουλγαρικό λέβα. Το βασικό είναι να διατηρηθεί η σχέση εξάρτησης και υποτέλειας μέσα από την εξυπηρέτηση του χρέους υπό ειδικό καθεστώς εντός της ΕΕ, όπου το μόνο δίκαιο το οποίο θα ισχύει θα είναι το προϊόν των διαπραγματεύσεων μιας ρημαγμένης χώρας με τους ισχυρούς δανειστές της στο όνομα της αναζήτησης μιας συναινετικής λύσης για το χρέος.
Ας προσέξουμε πολύ καλά για να μην πέσουμε ξανά σε παγίδα. Το εθνικό νόμισμα δεν αποτελεί μαγική λύση δια πάσα νόσο. Αντίθετα συνιστά την αναγκαία, αλλά όχι την ικανή συνθήκη για να ξεφύγει η χώρα από την ολοκληρωτική κατάρρευση. Και φυσικά δεν μιλάμε απλά για δραχμή, αλλά για ένα νέο εθνικό νόμισμα. Δηλαδή ένα νόμισμα που εκδίδεται αποκλειστικά από το επίσημο κράτος, δεν συνδέεται με κανενός είδους χρέη, συνιστά το μοναδικό συναλλακτικό μέσο εντός της εγχώριας οικονομίας και λειτουργεί αποκλειστικά με βάση τις προτεραιότητες και τις ανάγκες της εθνικής οικονομίας.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Σημαίνουν ότι δραχμή παράλληλα με ευρώ ισοδυναμεί με διπλή καταστροφή. Σημαίνουν ότι εθνικό νόμισμα και χρέος ισοδυναμεί με πρόσθετους φόρους στο διηνεκές και περιοριστικές πολιτικές εναντίον των πολιτών. Σημαίνουν ότι εθνικό νόμισμα χωρίς την καταγγελία και ολοκληρωτική διαγραφή του χρέους, δίχως την έξοδο από το ευρώ, αλλά και την Ευρωπαϊκή Ένωση, δίχως την ακύρωση του συνόλου των πράξεων, νόμων, δεσμεύσεων και γενικά του καθεστώτος κατοχής και χωρίς να ασκηθεί ποινική δίωξη για σφετερισμό εξουσίας και εσχάτη προδοσία εναντίον όλων αυτών που υπέγραψαν την καταδίκη της πατρίδας και του λαού ώστε να ακυρωθούν όλες οι υπογραφές τους, τότε το μόνο που υποδηλώνει η διεκδίκηση της δραχμής δεν είναι τίποτε περισσότερο από τη συνέχιση της ίδιας σημερινής κατάστασης υπό διαφορετική μορφή.

13 Φεβ 2017 - Ο Δημήτρης Καζάκης (ΕΠΑΜ) στην EΡT open

Ο Δ. Καζάκης εξηγεί για τη δραχμή, υποτίμηση, πληθωρισμό, διαγραφή χρεών κλπ

9 Φεβ 2017 - Ο Δημήτρης Καζάκης (ΕΠΑΜ) στό STAR TV Βορείου Ελλάδας

7 Φεβ 2017 - Ο Δ. Καζάκης εφ' όλης της ύλης με στελέχη του ΕΠΑΜ στον e-roi.gr

Οι τρεις προτάσεις για δραχμή - Πρόταση ΕΠΑΜ για εθνικό νόμισμα - Πως θα γίνει η ανοικοδόμηση

Δ.Καζάκης, ΚΟΝΤΡΑ στις ανασφάλειες για «Εθνικό Νόμισμα και Έξοδο από Ε.Ε.» στο Kontra - 7 Φεβρ. 2017

Ο Δ. Καζάκης (Ε.ΠΑ.Μ.) στην Κατερίνη, στις 8 Φεβρουαρίου 2017

Τετάρτη 8 Φεβρουαρίου 2017

Δ.Καζάκης, ΚΟΝΤΡΑ στις ανασφάλειες για «Εθνικό Νόμισμα και Έξοδο από Ε.Ε.» στο Kontra - 7 Φεβρ. 2017

Η απελευθέρωση της χώρας από χρέος και ευρώ σε 15 βήματα -Ένας συνοπτικός οδηγός

Του Όθωνα Κουμαρέλλα*

Η συζήτηση γύρω από τη μετάβαση στο εθνικό νόμισμα, μπροστά στα αδιέξοδα που δημιούργησε το καθεστώς κατοχής φουντώνει. Πολλοί έρχονται να συμμεριστούν την αναγκαιότητα της μετάβασης σε εθνικό νόμισμα, αλλά ομιλούν χωρίς να έχουν ολοκληρωμένη αντίληψη γι’ αυτό, με συνέπεια η σύγχυση και η παραπληροφόρηση να επικρατούν.

Πρέπει να τονιστεί, ότι ολόκληρη η διαδικασία είναι ενιαία και αδιαίρετη. Δεν μπορεί να γίνουν κάποια από τα παρακάτω βήματα και άλλα να παραμεληθούν. Διότι τότε, τα προβλήματα που θα αντιμετωπίσουμε θα είναι μεγάλα και απρόβλεπτα.

Εννοείται, ότι το εγχείρημα πρέπει να το αναλάβει εξ αρχής και να το διεκπεραιώσει μια νέα δημοκρατική και πατριωτική κυβέρνηση, τα στελέχη της οποίας οφείλουν, να πιστεύουν ακράδαντα στο εγχείρημα και να γνωρίζουν στη λεπτομέρειά του κάθε του τεχνική πτυχή.

Έτσι το σημερινό πολιτικό προσωπικό και όλα τα άλλα στελέχη που με ψεύτικη επιστημονικοφάνεια υπηρέτησαν και υπηρετούν το κατοχικό καθεστώς, ούτε θέλουν, ούτε γνωρίζουν το πως, ούτε μπορούν. Συνεπώς, είναι αδύνατο να περιμένουμε απ’ αυτούς το οτιδήποτε κι εναπόκειται σε δυνάμεις όπως το ΕΠΑΜ, που διαθέτουν τη βούληση, τη γνώση και την εμπειρία να το αναλάβουν, και στον κόσμο να υποστηρίξει αυτή την επιλογή.

Παρακάτω παρουσιάζονται συνοπτικά τα 15 βήματα μιας πολιτικής απελευθέρωσης με σκοπό την αποκατάσταση της Εθνικής Κυριαρχίας, της Δημοκρατίας, την ανάταξη της οικονομίας και την ευημερία για την μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού.

Αυτά είναι:
1. Η καταγγελία του χρέους και η οριστική παύση αποπληρωμής του.
2. Ακύρωση όλου του μνημονιακού θεσμικού πλαισίου που άλλαξε το νομικοπολιτικό καθεστώς της χώρας και επέβαλε την κατοχή.
3 Η αποχώρηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση και την ευρωζώνη
4. Η καθιέρωση εθνικού κρατικού νομίσματος.
5. Η εθνικοποίηση της Τράπεζας της Ελλάδας.
6. Η επιβολή ελέγχων στην κίνηση κεφαλαίων.
7. Η εκκαθάριση σε καθεστώς λειτουργίας των «συστημικών» τραπεζών.
8. Η εξασφάλιση της ομαλότητας των συναλλαγών στη μεταβατική περίοδο.
9. Η εξασφάλιση της επάρκειας των αγαθών.
10. Η προστασία και ο έλεγχος της αγοράς και των τιμών των προϊόντων.
11. Η άμεση αποκατάσταση των εισοδημάτων.
12. Η «σεισάχθεια» των εσωτερικών χρεών των νοικοκυριών και των μικρομεσαίων.
13. Η αποκατάσταση της Δικαιοσύνης.
14. Ο έλεγχος των στρατηγικών τομέων της οικονομίας και των αντίστοιχων επιχειρήσεων.
15. Η Συντακτική Εθνοσυνέλευση και το νέο Σύνταγμα

1. Η καταγγελία του χρέους και η οριστική παύση αποπληρωμής του.

Με ρηματική διακοίνωση προς τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ μέσω του Γενικού του Γραμματέα, η Ελλάδα ανακοινώνει προς τη διεθνή κοινότητα ότι καταγγέλλει το παράνομο χρέος, ως απόρροια καταναγκασμού, εκβιασμών και σωρευτικής απάτης και σταματά άπαξ δια παντός την αποπληρωμή στο σύνολό του, βάσει των άρθρων 48-52 της Σύμβασης της Βιέννης του ΟΗΕ, αναφορικά με το Δίκαιο των Συνθηκών. Τα άρθρα αυτά προβλέπουν την ακύρωση μιας συνθήκης, εφ’ όσον χρησιμοποιήθηκε δόλος, υπήρξε σφάλμα, απειλή κατά εκπροσώπου του κράτους κλπ.

Επίσης, διότι οι δανειακές συμβάσεις και τα απορρέοντα από αυτές μνημονιακά μέτρα έρχονται σε πλήρη αντίθεση τόσο με το πρωτογενές δίκαιο της Ε.Ε. περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όσο και των αντίστοιχων προβλέψεων του διεθνούς δικαίου και του ΟΗΕ κτλ.

Ολόκληρο το υποστηρικτικό, πολιτικό, νομικό και διπλωματικό υλικό είναι συγκεντρωμένο και έτοιμο προς άμεση χρήση, εμπλουτιζόμενο καθημερινά με όποια νέα στοιχεία προκύπτουν. Περισσότερες λεπτομέρειες εδώ.

2. Ακύρωση όλου του μνημονιακού θεσμικού πλαισίου που άλλαξε το νομικοπολιτικό καθεστώς της χώρας και επέβαλε την κατοχή.

Με άμεση νομοθέτηση καταργείται -στο σύνολό του- όλο το πλέγμα των 450 και πλέον νομοθετημάτων, προεδρικών διαταγμάτων και λοιπών νομοθετικών ρυθμίσεων που ψηφίστηκαν, ή τέθηκαν καθ’ οιονδήποτε τρόπο σε ισχύ από την έναρξη του μνημονιακού καθεστώτος μέχρι την ημέρα της ανάληψης της εξουσίας από τη δημοκρατική - πατριωτική διακυβέρνηση. Με αυτόν τον τρόπο επανέρχεται ολοκληρωτικά το καθεστώς ασυλίας της χώρας ένεκα άσκησης εθνικής κυριαρχίας, καταλύεται το καθεστώς κατοχής και επανέρχεται η λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος και του Συντάγματος.

3 Η αποχώρηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση και την ευρωζώνη.

Ανακοινώνεται δημόσια με ρηματική διακοίνωση προς την Ε.Ε. και τη διεθνή κοινότητα, ότι η Ελλάδα ενεργοποιεί το άρθρο 50 της Συνθήκης της Λισαβώνας και παύει οριστικά να δεσμεύεται, καθ’ οιονδήποτε τρόπο, από τις συνθήκες που διέπουν την Ευρωπαϊκή Ένωση και την ευρωζώνη και αποχωρεί οριστικά και αμετάκλητα από τα ανωτέρω υπερκρατικά μορφώματα.

4. Η καθιέρωση εθνικού κρατικού νομίσματος.

Ταυτόχρονα με τα παραπάνω, ξεκινούν οι διαδικασίες και ανακοινώνεται ότι η Ελλάδα προχωρά στην έκδοση και κυκλοφορία αποκλειστικά δικού της κρατικού χαρακτήρα νομίσματος, της νέας δραχμής, ή όπως αλλιώς ήθελε αυτό ονομαστεί. Υπολογίζεται ότι θα χρειαστούν από έξι έως το πολύ οκτώ μήνες για να τεθούν σε πλήρη κυκλοφορία τα νέα χαρτονομίσματα. Μέχρι τότε οι συναλλαγές θα εξακολουθήσουν να γίνονται σε ευρώ.

Για να γίνει αυτό θα απαιτηθούν επιπρόσθετα τα παρακάτω:

5. Η Τράπεζα της Ελλάδος.

Με κυβερνητική πράξη καταργούνται οι ιδρυτικοί νόμοι, καθώς και το καθεστώς λειτουργίας της Τράπεζας της Ελλάδας υπό την ΕΚΤ και το σύνολο των λειτουργιών και των περιουσιακών της στοιχείων περιέρχονται σε αποκλειστική κυριότητα, νομή και κατοχή δηλαδή ιδιοκτησία του Ελληνικού Δημοσίου, το οποίο και εγκαθιστά επιτρόπους ελέγχου και διαχείρισης.

6. Τα «capital controls»

Επιβάλλεται αυστηρός έλεγχος στη διακίνηση κεφαλαίων από και προς τη χώρα, έτσι ώστε ούτε σεντ να μη μπορεί να φύγει στο εξωτερικό χωρίς τον προηγούμενο έλεγχο και την έγκριση του ελληνικού δημοσίου, μέσω της νέας νομισματικής αρχής -που θα δημιουργηθεί στη θέση της Τράπεζας της Ελλάδος- υπό τον πλήρη κυβερνητικό έλεγχο.

7. Οι μεγάλες «συστημικές» τράπεζες

Οι τράπεζες τίθενται σε καθεστώς εκκαθάρισης εν λειτουργία με τη συμμετοχή εισαγγελικών λειτουργών, για να ελεγχθούν πλήρως τα ενεργητικά τους, με ταυτόχρονη εγγύηση των καταθέσεων των πολιτών από το ελληνικό κράτος. Οι διοικήσεις τους αντικαθίστανται από τους κρατικούς εκκαθαριστές και όλα τους τα περιουσιακά στοιχεία περιέρχονται στην κυριότητα του ελληνικού δημοσίου.

8. Τα χαρτονομίσματα σε ευρώ και οι συναλλαγές μέχρι την κυκλοφορία των νέων χαρτονομισμάτων

Συγκέντρωση όλων των αποθεμάτων σε μετρητά (φυσικό χαρτονόμισμα), που βρίσκονται στα ταμεία των τραπεζών, των δημόσιων οργανισμών, των κρατικών επιχειρήσεων και των υπολοίπων δομών, αλλά και των μεγάλων ιδιωτικών επιχειρήσεων, είτε εγχώριων, είτε πολυεθνικών, προκειμένου να δημιουργηθεί συναλλαγματικό απόθεμα καταφυγής.

Τα χρήματα που βρίσκονται στα χέρια ιδιωτών, σε θυρίδες, χρηματοκιβώτια και άλλες κρύπτες, εκτός τραπεζικού συστήματος, θα έλθουν σταδιακά στην επιφάνεια και αφού θα έχει αποκατασταθεί η ομαλή νομισματική κυκλοφορία και η εμπιστοσύνη των πολιτών στα νέα δεδομένα που θα έχουν δημιουργηθεί και θα ανταλλάσσονται στις τράπεζες στην προκαθορισμένη ισοτιμία με το νέο νόμισμα.

Οι συναλλαγές στο εσωτερικό της χώρας θα γίνονται κανονικά στο νόμισμα που χρησιμοποιούμε τώρα, δηλαδή το ευρώ και καμία αλλαγή ισοτιμίας δεν απαιτείται. Το ευρώ πέραν του κοινού του χαρακτήρα, αποτελεί προσώρας το εθνικό μας νόμισμα και κανείς δεν μπορεί να μας απαγορεύσει να το χρησιμοποιούμε.

Για την εφαρμογή των αναγκαίων πολιτικών, όπως τις έχουμε εξαγγείλει (αποκατάσταση μισθών, συντάξεων κτλ), θα δημιουργήσουμε εκ του μηδενός σε ηλεκτρονική μορφή χρήμα ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που το δημιουργεί η ΕΚΤ. Ούτε αυτό κανείς δύναται να μας το απαγορεύσει, έχοντας ανακτήσει με πράξη κυριαρχίας το εκδοτικό δικαίωμα του νομίσματος από την πρώτη στιγμή.

Όλες οι εσωτερικές συναλλαγές θα αρχίσουν να πραγματοποιούνται με συναλλαγματικές, με επιταγές και με επέκταση (καθολικοποίηση) της χρήσης χρεωστικών, ή πιστωτικών ηλεκτρονικών καρτών (credit, ή debit cards), συνδεδεμένων με τους καταθετικούς λογαριασμούς των κατόχων, ή πιστωτικού τύπου ηλεκτρονικές κάρτες συναλλαγών, που ήδη οι περισσότεροι διαθέτουν. Η γενικευμένη αυτή χρήση «πλαστικού» χρήματος θα γίνεται άτοκα και χωρίς το παραμικρό έξοδο για τον χρήστη και δικαιούχο. Στην περίπτωση που κάποιος δεν διαθέτει τέτοια χρεωστική κάρτα, αυτή εκδίδεται από την οικεία τράπεζα άμεσα, συνδεδεμένη με τον καταθετικό λογαριασμό του δικαιούχου. Στην ακραία περίπτωση που ούτε τραπεζικός λογαριασμός υπάρχει, ούτε χρήματα να ανοιχθεί, τότε ο λογαριασμός αυτός ανοίγει με ευθύνη του κράτους -και εφ’ όσον πιστοποιείται η αδυναμία του δικαιούχου-, έτσι ώστε κανείς να μη μείνει χωρίς δυνατότητα εκτέλεσης των βασικών του συναλλακτικών αναγκών και της προμήθειας βασικών καταναλωτικών προϊόντων πρώτης ανάγκης.

Στην πραγματικότητα όλες οι συναλλαγές θα πραγματοποιούνται ακριβώς όπως γίνονται και σήμερα με μόνη τη διαφορά την μη χρήση φυσικού χαρτονομίσματος (μετρητών), που έτσι κι αλλιώς σήμερα είναι αρκετά περιορισμένη εξ αιτίας των capitalcontrols που επιβλήθηκαν τον Ιούνιο του 2015.

Βεβαίως σε επίπεδο μικροσυναλλαγών θα εξακολουθεί να χρησιμοποιείται φυσικό χαρτονόμισμα, ή τα κέρματα, στο βαθμό που κάποιος το κατέχει εκτός τραπεζικού λογαριασμού και το οποίο συνεχίζει να κυκλοφορεί στην αγορά με σταδιακή όμως συγκέντρωσή του και απόσυρσή του από την κυκλοφορία, μέχρι να εκδοθούν τα νέα χαρτονομίσματα.

9. Το ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών, τα συναλλαγματικά αποθέματα και η επάρκεια αγαθών

Θα επιβληθούν άμεσα -απολύτως προσωρινά- μέτρα περιορισμού των εισαγωγών προϊόντων που δεν είναι πρώτης ανάγκης. Με τον τρόπο αυτό μαζί με την άμεση αποκατάσταση των εισοδημάτων του πληθυσμού θα δοθεί ισχυρό κίνητρο ανάπτυξης της εγχώριας παραγωγής και ανάκτησης της εσωτερικής αγοράς σε καταναλωτικά προϊόντα κάθε είδους. Επίσης, θα απαγορευθεί η εξαγωγή οποιουδήποτε προϊόντος είναι δυνατό να καλύπτει ανάγκες της εσωτερικής αγοράς.

Ταυτόχρονα μια πολυδιάστατη εμπορική πολιτική μέσω διακρατικών συμφωνιών, συμφωνιών κλίρινγκ κτλ., που μέχρι τώρα απαγορεύονται από την Ευρωπαϊκή Ένωση, πέραν της διευθέτησης των συναλλαγών για ανελαστικές ανάγκες, θα ανακουφίσει το εμπορικό ισοζύγιο και θα αποτρέψει ελλείψεις στην εγχώρια αγορά, από τα κατ’ ανάγκην εισαγόμενα προϊόντα, τα οποία και δεν θα είναι δυνατό να παραχθούν εντοπίως κατά τις πρώτες φάσεις της προσαρμογής και της έναρξης της διαδικασίας παραγωγικής ανασυγκρότησης.

Εδώ η πολυπολικότητα και η παγκοσμιοποίηση έρχεται να βοηθήσει τις διαδικασίες απεξάρτησής μας και της ακολουθίας μιας ανεξάρτητης και πολυδιάστατης πολιτικής, από μια μικρή χώρα η οποία, λόγω του μικρού μεγέθους της, μπορεί να διαθέτει την ευελιξία, που στερούνται οι μεγάλες οικονομίες με τις τεράστιες μεταξύ τους αλληλοεξαρτήσεις.

Όσον αφορά στα συναλλαγματικά αποθέματα, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδος, με βάση τα οποία τα αποθεματικά αυτά σε ρευστό και σε άμεσα ρευστοποιήσιμους τίτλους, που έχουν στην κατοχή τους οι τράπεζες, ανέρχονται σε πλέον των 90 δις ευρώ και επαρκούν για τουλάχιστον τρία χρόνια, ακόμα και αν παγώσουν ολοκληρωτικά οι συναλλαγές μας με το εξωτερικό.

10. Μέτρα προστασίας και ελέγχου της αγοράς και των τιμών

Εφαρμογή αυστηρής εποπτείας και ελέγχου με ισχυρά διοικητικά μέτρα στη διακίνηση των προϊόντων και στον έλεγχο των τιμών τους. Οι μηχανισμοί αυτοί εποπτείας και ελέγχου θα πρέπει να «στηθούν» και να αρχίσουν να λειτουργούν από την πρώτη στιγμή.

Μέτρα επίσης, μείωσης των τιμών των υπηρεσιών, που παρέχονται από το δημόσιο, ή αποτελούν μονοπωλιακά αγαθά και υπηρεσίες όπως το ρεύμα, το νερό, οι συγκοινωνίες, οι τηλεπικοινωνίες κτλ.

Δραστική επίσης μείωση της άμεσης φορολογίας, των συντελεστών του ΦΠΑ, της φορολογίας στα καύσιμα, της πλήρους και οριστικής κατάργησης του ΕΝΦΙΑ, της παύσης κάθε τεκμαρτής φορολόγησης, ή φορολόγησης περιουσιακών στοιχείων που δεν αποδίδουν πραγματικό εισόδημα και της διατίμησης σε ζωτικής σημασίας προϊόντα, θα έλθουν ως επιστέγασμα μιας πολιτικής προστασίας των εισοδημάτων και σταθερότητας της τιμής των προϊόντων.

Το σπάσιμο των καρτέλ που ελέγχουν σήμερα την αγορά είναι επίσης από τα πρώτα μέτρα, που πρέπει να ληφθούν.

11. Τα μέτρα αποκατάστασης του λαϊκού εισοδήματος.

Από την πρώτη κιόλας ημέρα -όπως ακριβώς αναφέρεται παραπάνω- θα καταργηθούν όλοι οι μνημονιακοί νόμοι που κατάφεραν συντριπτικά πλήγματα στα εισοδήματα κυρίως από μισθούς και συντάξεις, το ύψος των οποίων θα επανέλθει στα επίπεδα των προ μνημονίων εποχής. Θα αποκατασταθούν πλήρως επίσης τα δώρα Χριστουγέννων και Πάσχα, καθώς και το επίδομα αδείας. Η αποκατάσταση αυτή δεν είναι υποχρεωτική μόνο για λόγους δικαιοσύνης, εξάλειψης των αδικιών και της ταλαιπωρίας που υπέστησαν οι πολίτες τα τελευταία χρόνια, αλλά αναγκαία συνθήκη για την οικονομική ανάκαμψη της εθνικής οικονομίας.

Θα επανέλθει άμεσα ο κατώτατος μισθός στα επίπεδα προ μνημονίων, δίχως τον απαράδεκτο ηλικιακό διαχωρισμό, που ισχύει σήμερα και θα θεσμοθετηθεί το βασικό εισόδημα. Σήμερα το βασικό εισόδημα, στο ύψος του ποσού που προσδιορίζεται ως όριο φτώχειας, δεν είναι απλά αναγκαίο ως ένας στοιχειώδης μηχανισμός αναδιανομής και προστασίας των νοικοκυριών από την εξαθλίωση. Είναι πολύ περισσότερο αναγκαίο για την επανεκκίνηση της ελληνικής οικονομίας.

Το επίδομα ανεργίας θα χορηγείται πλέον καθ’ όλη τη διάρκεια της ανεργίας και θα ανέρχεται στο 80% τουλάχιστον του βασικού μισθού.

Από την πρώτη ημέρα θα καθιερωθεί ειδικό επίδομα τέκνου ύψους 300 (σε ευρώ) ξεχωριστά για κάθε παιδί μέχρι την ενηλικίωσή του, χωρίς εισοδηματικά ή άλλα κριτήρια, προκειμένου να αναστραφεί η δημογραφική κατάρρευση του πληθυσμού των τελευταίων χρόνων.

12. Η «Σεισάχθεια» των εσωτερικών χρεών.

Θα «παγώσει» κάθε αποπληρωμή χρεών που δημιουργήθηκαν προς το κράτος, τα ασφαλιστικά ταμεία και προς τις τράπεζες, μέχρι να ξεκαθαριστεί ποια από αυτά τα χρέη προέκυψαν από την παράνομη υπερφορολόγηση, τις παράνομες, υπερβολικές και εξοντωτικές προσαυξήσεις σε νόμιμες οφειλές, ή από τις καταχρηστικές πρακτικές των τραπεζών. Όλα αυτά τα χρέη και οι οφειλές θα διαγραφούν οριστικά και αμετάκλητα. Οι υπόλοιπες οφειλές, που νόμιμα προέκυψαν, θα εξεταστούν κατά περίπτωση και θα διαγραφούν, ή θα ρυθμιστούν με ευνοϊκούς όρους, ανάλογα την εισοδηματική ικανότητα του οφειλέτη, με εξαίρεση φυσικά τα «θαλασσοδάνεια». Σε καμία περίπτωση η «σεισάχθεια» αυτή δεν θα έχει τον χαρακτήρα και το νόημα να μην πληρώσουν αυτοί που έχουν και δολίως διαφεύγουν, αντίθετα μάλιστα ο έλεγχος για πρώτη φορά θα είναι σοβαρός και σε βάθος.

Περιουσίες που εκπλειστηριάστηκαν παράνομα εξ αιτίας της συσσώρευσης παράνομου χρέους, θα επιστρέψουν στους νόμιμους ιδιοκτήτες τους.

13. Η αποκατάσταση του περί δικαίου αισθήματος του λαού.

Έναρξη της διαδικασίας απόδοσης ευθυνών και της παραδειγματικής τιμωρίας των ενόχων για το ξεπούλημα της χώρας στους ξένους επικυρίαρχους, είναι επίσης βασική επιλογή μιας δημοκρατικής - πατριωτικής κυβέρνησης, διότι χωρίς δικαιοσύνη τίποτα δεν μπορεί να προχωρήσει. Η αποκατάσταση της δικαιοσύνης είναι επίσης, αποφασιστικός παράγοντας για την ευρύτερη δυνατή υποστήριξη του εγχειρήματος και την απονεύρωση κάθε οργανωμένης προσπάθειας αντίδρασης και υπονόμευσης από τα απολειφάδια του παλαιού δωσιλογικού καθεστώτος, ή από το εξωτερικό. Ενώ είναι όρος με βάση το οποίο θα στηριχθεί νομικά, αλλά και πολιτικοδιπλωματικά, σε διεθνές επίπεδο η μη αναγνώριση του χρέους ως παράνομου και καταχρηστικού.

14. Ο έλεγχος των στρατηγικών τομέων της οικονομίας και των αντίστοιχων επιχειρήσεων.

Ο έλεγχος των στρατηγικών τομέων της οικονομίας, στην ενέργεια (ηλεκτρισμός, διυλιστήρια), στην εξόρυξη πρώτων υλών, στις μεταφορές (δρόμοι, λιμάνια, αεροδρόμια, συγκοινωνίες), στις τηλεπικοινωνίες και την αμυντική βιομηχανία, περιέρχονται στον αποκλειστικό έλεγχο του κράτους, ενώ επανεθνικοποιείται όλη η δημόσια περιουσία, που χαρίστηκε την περίοδο του κατοχικού καθεστώτος.

15. Το νέο Σύνταγμα.

Έναρξη των διαδικασιών, στη πιο πλατιά βάση με την καθολική συμμετοχή των πολιτών για την αλλαγή του Καταστατικού Χάρτη της χώρας μέσω Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης, θα δώσει νέα προωθητική δύναμη εξουδετερώνοντας κάθε απόπειρα αντίδρασης, τόσο στο πολιτικό, όσο και στο κοινωνικό πεδίο.

Ολοκληρώνοντας μερικά ακόμη διευκρινιστικά στοιχεία:

Σε σχέση με την ισοτιμία του νέου νομίσματος και την πιθανολογούμενη από πολλούς υποτίμηση του και τον επαπειλούμενο πληθωρισμό.

Στην περίπτωσή μας αναφερόμαστε σε ένα εντελώς καινούργιο εθνικό νόμισμα, το οποίο δεν κυκλοφορεί στις διεθνείς χρηματαγορές, ούτε δεσμεύεται καθ’ οιονδήποτε τρόπο είτε προς το εσωτερικό, είτε προς το εξωτερικό.

Αυτό σημαίνει, ότι η ισοτιμία του δεν μπορεί παρά να καθοριστεί διοικητικά από την εκδότρια του νομίσματος αρχή, δηλαδή το ελληνικό δημόσιο, λαμβάνοντας υπ’ όψη μια σειρά παράγοντες και παραμέτρους, που θα την καθορίσουν τη στιγμή ακριβώς της για πρώτη φορά κυκλοφορίας του νέου νομίσματος και που σήμερα είναι εν πολλοίς άγνωστοι. Όποιος ομιλεί από σήμερα για την ενδεχόμενη ισοτιμία του νέου νομίσματος, ειλικρινά, ή συνειδητά παραπληροφορεί, ή δεν γνωρίζει περί τίνος ομιλεί.

Έτσι, αυτό που έχει σημασία και οφείλουμε να δώσουμε ιδιαίτερη προσοχή είναι η αγοραστική δύναμη των μισθών, των συντάξεων και εν γένει των εισοδημάτων και η εξέλιξή της προς όφελος της εθνικής οικονομίας και όχι μια τυπική ισοτιμία με βάση ένα νόμισμα αναφοράς και το πως από εκεί και πέρα το νέο νόμισμα θα διακυμαίνεται. Έχει σημασία επίσης η εγγύηση της αξίας των -υπό τη μορφή καταθέσεων- αποταμιεύσεων των πολιτών και η σταδιακή αποκατάσταση των αξιών των περιουσιακών στοιχείων, είτε δημόσιου, είτε ιδιωτικού χαρακτήρα, που κατέρρευσαν εξ αιτίας του κατοχικού καθεστώτος. Και όλα αυτά έχουν να κάνουν κατ’ εξοχήν με πολιτικές αποφάσεις, οι οποίες θα οδηγήσουν στις αντίστοιχες «τεχνικές» επιλογές.

Να γιατί προσπαθούν να μας μπερδέψουν με την ισοτιμία και την υποτίμηση που θα φέρει τον κατακλυσμό στην περίπτωση μετάβασης σε εθνικό νόμισμα. Διότι αυτό που μετράει και προσπαθούν με κάθε τρόπο να συσκοτίσουν είναι η αγοραστική δύναμη και όχι η ισοτιμία του νομίσματος που χρησιμοποιούμε με άλλα νομίσματα. Πόσο πιο ασθενές είναι αλήθεια το γιαπωνέζικο γιέν έναντι του ευρώ, όταν 1 ευρώ αντιστοιχεί σε 122 γιέν; Αλήθεια είναι 122 φορές πιο φτωχοί οι γιαπωνέζοι σε σχέση με εμάς που έχουμε ευρώ;

Ο καθορισμός, λοιπόν, της ισοτιμίας θα γίνει άπαξ σε σχέση με το νόμισμα που κάναμε τις συναλλαγές μας στο εσωτερικό της χώρας μέχρι τη βραδιά που αυτό θα αλλάξει και θα αρχίσει η κυκλοφορία του νέου νομίσματος και οι συναλλαγές με αυτό. Μετά από την αυτόματη προσαρμογή του συνόλου των αξιών και των αντίστοιχων τιμών αμοιβών, προϊόντων, υπηρεσιών στο νέο εθνικό κρατικό νόμισμα, το παλιό νόμισμα εξαφανίζεται και καμία αναφορά σε αυτό δεν μπορεί να γίνει.

Δεν έχει νόημα αυτή καθ’ αυτή η ισοτιμία του νέου νομίσματος με το (καταργημένο πλέον) ευρώ, διότι αυτό που έχει σημασία είναι η κυκλοφορία των αντίστοιχων ποσοτήτων χρήματος που απαιτούνται για την εξυπηρέτηση των αναγκών της οικονομίας και της προσπάθειας για παραγωγική ανασυγκρότηση Επειδή μάλιστα εκδότης του χρήματος θα είναι το ελληνικό δημόσιο, αφού η Τράπεζα της Ελλάδος, από παράρτημα της ΕΚΤ και ιδιωτική θα έχει περάσει σε αποκλειστική δημόσια κυριότητα, «νομή και κατοχή», με μοναδικό ιδιοκτήτη το ελληνικό κράτος, δεν θα υπάρχει κανένας περιορισμός στην «εκτύπωση» κάθε αναγκαίας ποσότητας νομίσματος, προκειμένου να υπάρξει η απαιτούμενη ρευστότητα στην οικονομία.

Συνεπώς, όσον αφορά στην εσωτερική αγορά και στις εν γένει συναλλαγές μέσα στη χώρα δεν έχει καμία σημασία η ισοτιμία της νέας δραχμής με το μέχρι την κυκλοφορία της χρησιμοποιούμενο νόμισμα «αναφοράς», εν προκειμένω το ευρώ, αλλά αποκλειστικά και μόνο η αγοραστική δύναμη της νέας νομισματικής μονάδας σε σχέση με τις τιμές των προϊόντων. Δηλαδή αν κάποιος μέχρι την ημέρα που τα ΑΤΜ θα αρχίσουν να «βγάζουν» τα νέα χαρτονομίσματα, παίρνει 1.000 ευρώ μισθό και μπορεί με αυτά να αγοράζει ένα συγκεκριμένο αριθμό προϊόντων, τότε την επαύριο και έχοντας πάρει τον μισθό του πλέον αντιστοιχισμένο στο νέο νόμισμα, θα πρέπει να μπορεί να αγοράζει με αυτόν, τα ίδια ακριβώς προϊόντα σε ποσότητα και ποιότητα. Αυτή είναι η μόνη και απόλυτα ανελαστική προϋπόθεση και το κράτος είναι αυτό που μπορεί να την εγγυηθεί απολύτως.

Στη συνέχεια, για τις εξωτερικές συναλλαγές της χώρας και κυρίως για την αναγκαία υποστήριξη των εισαγωγών πρώτων υλών, καυσίμων, κεφαλαιουχικού εξοπλισμού και εργαλείων, απαραίτητων στη ταχεία ανάκαμψη της παραγωγικής δραστηριότητας, καθώς επίσης απαραίτητων τροφίμων και φαρμάκων που δεν παράγονται στη χώρα, η (εξωτερική) ισοτιμία δεν μπορεί να καθοριστεί μονοσήμαντα με βάση ένα νόμισμα, όπως το ευρώ, του οποίου την τύχη δεν γνωρίζουμε και δεν μπορούμε να προδιαγράψουμε από τώρα την πορεία του μετά και την έξοδό μας από την ευρωζώνη, ούτε καν γνωρίζουμε αν θα υπάρχει τότε το «κοινό» αυτό νόμισμα.

Τούτου δοθέντος και με βάση το γεγονός, ότι το νέο νόμισμα δεν θα έχει εισαχθεί στις διεθνείς χρηματαγορές για να υποθέσουμε, ότι μπορεί να δεχθεί υποτιμητική κερδοσκοπία, δεν υπάρχει κανένας λόγος να ανησυχούμε, ούτε να αλλάξουμε την ισοτιμία του νομίσματος, που εμείς οι ίδιοι θα έχουμε ορίσει μόλις προηγουμένως. Διότι τους ενδεχόμενους λόγους που θα μπορούσαν να μας οδηγήσουν σύντομα σε μια αλλαγή αυτής της ισοτιμίας θα πρέπει να τους έχουμε συνυπολογίσει στον αρχικό καθορισμό της. Κυρίως σε σχέση με τα νομίσματα των χωρών που τότε θα έχουμε επιλέξει ως «προνομιακούς» εμπορικούς μας εταίρους και προμηθευτές αναγκαίων αγαθών που δεν παράγονται στη χώρα μας, μέσα από ένα πλέγμα πολυδιάστατων διεθνών σχέσεων, που οφείλουμε να δημιουργήσουμε από την πρώτη στιγμή, όπως αναπτύχθηκε ανωτέρω, καθώς και όχι μόνο για στενά οικονομικούς λόγους.

Σε αυτήν την πρώτη και κρίσιμη περίοδο ο κύριος στόχος μιας εθνικής οικονομικής πολιτικής δεν είναι τόσο η εξωστρέφεια της οικονομίας, δηλαδή οι εξαγωγές, ή ακόμη και ο τουρισμός. Αλλά αντίθετα, είναι η ανάκτηση της εσωτερικής αγοράς και η εξασφάλιση όσο το δυνατό φτηνότερων εισαγωγών. Διότι χρειαζόμαστε πέραν των ειδών πρώτης ανάγκης για την καθημερινότητα του πολίτη, που δεν παράγονται ακόμη εγχωρίως πχ τρόφιμα, φάρμακα κτλ., τις πρώτες ύλες, και τον κεφαλαιουχικό εξοπλισμό (εργαλεία, μηχανήματα κτλ), που θα είναι αναγκαία για την επιδιωκόμενη παραγωγική ανασυγκρότηση. Γι’ αυτό δεν έχει κανένα νόημα να συζητάμε για υποτίμηση και για επιδίωξη ανταγωνιστικότητας των ελληνικών προϊόντων στο εξωτερικό μέσω της νομισματικής πολιτικής. Πέραν βεβαίως του γεγονότος, ότι η ανταγωνιστικότητα επιτυγχάνεται κατά κύριο λόγο από την αύξηση της παραγωγικότητας μιας οικονομίας.

Για να υπάρξει όμως παραγωγικότητα που θα αυξάνει κάνοντας τα προϊόντα μας ανταγωνιστικά στις διεθνείς αγορές, θα πρέπει να υπάρξει πρώτα η παραγωγή, που σήμερα παρουσιάζει εικόνα διάλυσης και σχεδόν ολοκληρωτικής καταστροφής. Συνεπώς οι προτεραιότητες είναι δεδομένες. Εισόδημα για τη δημιουργία τζίρου στην αγορά και ευνοϊκών συνθηκών για ιδιωτικές παραγωγικού τύπου επενδύσεις, μεγάλες δημόσιες επενδύσεις, προστατευτισμός.

Όσον αφορά αυτήν καθ’ αυτή την ισοτιμία θα ακολουθηθεί εξ αρχής μια πολιτική ελεγχόμενης διακύμανσης του νέου νομίσματος -(Managed Floating with NoPredetermined Path for the Exchange Rate)- σύμφωνα με τον καθορισμό των καθεστώτων διακύμανσης της ισοτιμίας των νομισμάτων κατά το IMF, με περισσότερα νομίσματα αναφοράς ως προς τις εξωτερικές συναλλαγές της χώρας. Ο καθορισμός της ισοτιμίας και του καθεστώτος διακύμανσής της είναι ένα ζήτημα που αφορά πρωτευόντως στην κατεύθυνση των πολιτικών και των στόχων που θα έχουν τεθεί προς υλοποίηση, όπως περιγράφονται παραπάνω και δευτερευόντως στις συνθήκες που τότε θα επικρατούν, από τις οποίες άμεσα θα επηρεαστεί, συνεπώς δεν μπορεί να προκαθοριστεί από τώρα, αλλά επί του πεδίου εφαρμογής αποκλειστικά και με γνώμονα την ταχύρρυθμη ανάκαμψη της παραγωγικής δραστηριότητας, στην κατεύθυνση της ευημερίας του πληθυσμού και της άμεσης αντιστροφής κάθε μέχρι τώρα αρνητικής εξέλιξης επ’ αυτού. Συνεπώς τα πάντα είναι θέμα των πολιτικών επιλογών, οι οποίες στην συγκεκριμένη περίπτωση μιας δημοκρατικής - πατριωτικής διακυβέρνησης είναι δεδομένες και προφανείς.

Ο επαπειλούμενος πληθωρισμός

Τόσο η υποτίμηση του νέου νομίσματος, όσο και ο πληθωρισμός στην περίπτωση μετάβασης σε εθνικό νόμισμα προαναγγέλλονται από τους ευρωλάγνους αφοριστικά, ωσάν να προκύπτουν από κάποιο φυσικό νόμο, που ουδείς μπορεί να ξεφύγει. Όμως δεν είναι καθόλου έτσι. Και τα δύο (αλληλένδετα μεταξύ τους ως ένα βαθμό φαινόμενα, αλλά όχι πάντα, δηλαδή μπορεί να υπάρξει πληθωρισμός σε μια οικονομία χωρίς να έχει προηγηθεί υποτίμηση του νομίσματός της, ή να γίνει υποτίμηση και να μην προκληθεί πληθωρισμός), προκύπτουν ως αποτέλεσμα συγκεκριμένων πολιτικών επιλογών, που ακολουθούνται είτε σκόπιμα, είτε εξ ανάγκης, ή εξ αιτίας λανθασμένων εκτιμήσεων.

Ας δούμε, όμως, πως δημιουργείται ο πληθωρισμός. Πληθωρισμός, δηλαδή υπερβολική αύξηση των τιμών των προϊόντων σε σχέση με το διαθέσιμο εισόδημα, δημιουργείται όταν έχουμε καρτελοποιημένη αγορά και τα μονοπώλια μπορούν να καθορίζουν αυθαίρετα τις τιμές. Τέτοια ακριβώς ολιγοπωλιακά χαρακτηριστικά έχει η ελληνική αγορά, που μαστίζεται ταυτόχρονα από την υπερφορολόγηση και μια δημοκρατική - πατριωτική κυβέρνηση οφείλει να εξαλείψει το συντομότερο.

Πληθωρισμός επίσης δημιουργείται, όταν σε μια οικονομία η παραγωγή χρήματος και η ταχύτητα κυκλοφορίας του είναι αναντίστοιχα μεγαλύτερη από τον παραγόμενο πλούτο, ή από τον πλούτο που εκτιμάται ότι θα παραχθεί ασκώντας αναπτυξιακές πολιτικές (παραγωγικές επενδύσεις).

Αντίστοιχα, μια υποτίμηση ενός νομίσματος είτε συμβαίνει ηθελημένα κατόπιν πολιτικής απόφασης, είτε μετά από κερδοσκοπικές επιθέσεις στις διεθνείς χρηματαγορές. Όμως τέτοια περίπτωση δεν υπάρχει, αφού το νέο εθνικό νόμισμα δεν υπάρχει στις αγορές για να δεχθεί επίθεση. Ενώ για να το αποκτήσουν οι κερδοσκόποι πρέπει πρώτα να έλθουν να το αγοράσουν από εμάς.

Ωστόσο με τέτοια καταρράκωση των εισοδημάτων, των αξιών των περιουσιακών στοιχείων και τον αποπληθωρισμό που μαστίζει την ελληνική οικονομία τα τελευταία χρόνια, ένας ελαφρός πληθωρισμός θα ήταν πραγματικά σαν σταγόνες της βροχής σε ένα ξερό έδαφος.

Με δεδομένο, ότι η αγορά «διψάει» για καθαρό χρήμα, που δεν θα δημιουργεί δανειακές υποχρεώσεις και τοκογλυφία, κανένα πρόβλημα πληθωρισμού δεν μπορεί να παρουσιαστεί μέχρι η ίδια αυτή αγορά κορεστεί. Το εισόδημα που θα πέσει στην αγορά κατευθυνόμενο κατ’ αρχή στην ικανοποίηση βασικών αναγκών των νοικοκυριών δεν θα δημιουργήσει πρόβλημα, ενώ ο τζίρος θα δώσει μεγάλη ώθηση στην ανάκαμψη της παραγωγής, εφ’ όσον ταυτόχρονα λαμβάνονται μέτρα προστασίας της, συνεπώς θα δημιουργηθούν και εύλογες προσδοκίες για επιταχυνόμενη ανάπτυξη.

Η δικαιοσύνη μαζί με την αποκατάσταση των εισοδημάτων, τη Σεισάχθεια των ληξιπρόθεσμων οφειλών προς την εφορία, και τη διαγραφή των χρεών προς τις τράπεζες των πολιτών και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, η αποφασιστική υποβοήθηση της ανάκαμψης της εσωτερικής παραγωγής, η εγγύηση των καταθέσεων, η άμεση ενίσχυση των θεσμών δημόσιας υγείας και κοινωνικής πρόνοιας κτλ., ο ανασχεδιασμός σε προοδευτική βάση της Παιδείας, θα δημιουργήσουν πολύ ευνοϊκό κλίμα και θα οδηγήσουν ολοένα και περισσότερους πολίτες στην υπεράσπιση συνολικά του εγχειρήματος, εμπεδώνοντας τη βεβαιότητα για την επιτυχία του.

Όλα αυτά μαζί τα μέτρα -όπως εκτέθηκαν παραπάνω- και η άμεση εφαρμογή τους θα οδηγήσουν επίσης, στη δημιουργία του αρραγούς εκείνου εσωτερικού μετώπου, που είναι αναγκαίο για την κατακόρυφη ενίσχυση της αποτρεπτικής ισχύος της χώρας καθιστώντας κάθε εγχείρημα εξωτερικής επέμβασης με χρήση των εθνικών μας θεμάτων και την απειλή της Τουρκίας, δύσκολη και πολύ ακριβή υπόθεση για τους διοργανωτές μιας τέτοιας μεθόδευσης σε βάρος της πατρίδας μας.

*Ο Όθωνας Κουμαρέλλας είναι αρχιτέκτονας, μέλος της Πολιτικής Γραμματείας και της επιτροπής Πολιτικού Σχεδιασμού του ΕΠΑΜ.